ปรมาจารย์ลัทธิมาร ตอนที่119 (แปลไทย) NC20+ กำยานพิศวาส พาร์ท 2/2

***ตอนที่ 118 เป็นของคู่รัก 3 เส้านะคะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับอันนี้ 

Chapter 119: ตอนพิเศษ เตาจุดกำยาน 2 (กำยานพิศวาส พาร์ท 2)

นี่เป็นเช้าครั้งที่สองที่เว่ยอู๋เซียนตื่นนอนก่อนหลานวิ่งจี  และขาของเขาก็สั่นระริกไปทั้งวัน

เตาจุดกำยานรูปเทียนปา (สัตว์ในเทพนิยายจีนที่เชื่อว่ามีความเกี่ยวข้องกับความฝัน) ก็ถูกนำมาตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้ง เว่ยอู๋เซียนแยกชิ้นส่วนมันออก แล้วประกอบเข้าไปด้วยกันใหม่ก็แล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่อาจเข้าใจความลึกลับที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังของมันอยู่ดี

เว่ยอู๋เซียนนั่งลงข้างๆโต๊ะพร้อมกับยังคงครุ่นคิด, “ หากตัวกำยานไม่มีปัญหา, เช่นนั้นอาจจะเป็นตัวเตาจุดกำยานที่มีปัญหา ทุกอย่างช่างเหมือนกับความจริงจนแยกไม่ออก มิรู้ว่าในหอตำราสกุลหลานจะเคยมีบันทึกเรื่องนี้ไว้หรือไม่?”

หลานวั่งจีส่ายศีรษะ

หากแม้แต่เขายังส่ายศีรษะ, ย่อมแปลว่าสิ่งนี้คงไม่มีผู้ใดเคยบันทึกไว้แน่ๆ

เว่ยอู๋เซียน, “โอ้, ถ้าเช่นนั้น  ฤทธิ์ของมันคงจะหมดไปแล้ว พวกเราควรจะเก็บมันไว้ให้ดี จะได้ไม่มีผู้ใดมาสัมผัสมันโดยบังเอิญได้อีก หากมีปรมาจารย์ด้านอาวุธวิญญาณผ่านมาพบ, ไว้พวกเราค่อยนำมันออกมาเพื่อขอคำปรึกษาจากพวกเขาดีหรือไม่?”

ทั้งสองล้วนคิดว่าอิทธิฤทธิ์ของเตาจุดกำยานได้หมดลงแล้ว ดังนั้นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้จึงอยู่นอกเหนือความคาดหมายของพวกเขา

ในคืนนั้นเอง, หลังจากห่มผ้าเตรียมเข้านอนกันเรียบร้อยแล้ว, เว่ยอู๋เซียนและหลานวั่งจีก็หลับไปเคียงข้างกันภายในเรือนรับรองของพวกเขา

แต่ทันทีที่เว่ยอู๋เซียนเปิดเปลือกตาขึ้นมาอีกครั้ง  เขากลับพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่ใต้ต้นอวี้หลาน(ต้นแมกโนเลีย) ด้านนอกของหอตำราสกุลหลาน แสงอาทิตย์กำลังสาดส่องลอดใต้กิ่งก้านของต้นไม้มากระทบยังใบหน้าของเขา เว่ยอู๋เซียนหรี่ตาลง ใช้มือบังแสงแดดแล้วค่อยๆลุกขึ้น

ครั้งนี้, หลานวั่งจีไม่ได้อยู่ข้างๆเขา

เว่ยอู๋เซียนใช้มือขวาป้องริมฝีปากไว้แล้วตะโกนเรียก, “หลานจ้าน!”

ไม่มีผู้ใดตอบรับ เว่ยอู๋เซียนแปลกใจยิ่ง ดูเหมือนว่าเตาจุดกำยานอันนั้นจะยังคงไม่สิ้นฤทธิ์เสียทีเดียว แต่ว่าหลานวั่งจีไปอยู่ที่ใดกัน? อย่าบอกนะว่ามีเขาเพียงผู้เดียวที่ต้องฤทธิ์ของเตาจุดกำยานในครั้งนี้

ด้านหน้าของต้นอวี้หลานไกลออกไปมีกลุ่มก้อนขาวๆกระจุกตัวกันอยู่ เจ้ากลุ่มพวกนั้นดูเหมือนจะเป็นกลุ่มลูกศิษย์ลูกหาของสกุลหลาน พวกเขาใส่เสื้อผ้าสีขาวทั้งยังสวมผ้าคาดศีรษะ เจ้าพวกนั้นยังถือม้วนตำราคนละสองสามเล่ม และกำลังเดินไปเข้าเรียนภาคบรรยายในคาบเช้า พวกเขาผ่านมาทางนี้แต่ไม่มีใครที่จะมองมายังเว่ยอู๋เซียนที่กำลังยืนอยู่สักแวบเดียวเลย คงมองไม่เห็นเขาสินะ เว่ยอู๋เซียนเดินตามขึ้นไปยังหอตำราเพื่อแอบดูหลานวั่งจี แต่ก็ไม่พบเขาในหอตำรา ไม่ว่าจะเป็นหลานวั่งจีคนปัจจุบัน หรือหลานวั่งจีในวัยเยาว์ เขารู้สึกห่อเหี่ยวลงมาก จึงเริ่มเดินเล่นไปทั่วอาณาเขตของอวิ๋นเซินปู้จือฉู่อย่างไร้จุดหมาย

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงของเด็กผู้ชายสองคนกำลังคุยกัน เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วพบว่าหนึ่งในเสียงที่ได้ยินนั้นช่างคุ้นเคยนัก, “ไม่เคยมีใครเก็บเจ้าสิ่งนี้ไว้ในอวิ๋นเซินปู้จือฉู่หรอกนะ เจ้าทำแบบนี้ไม่กลัวว่าจะมีใครรู้เข้าหรืออย่างไร?”

จากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้น, เด็กชายอีกคนตอบกลับด้วยเสียงสลดว่า, “ข้าทราบ แต่...ข้าได้ให้คำมั่นเอาไว้...ข้าไม่สามารถผิดคำพูดของตนเองได้”

เว่ยอู๋เซียนให้ความสนใจบทสนทนานั้น เขาแอบเข้าไปดูใกล้ๆมากขึ้น และเป็นดังคาด มันเป็นบทสนทนาระหว่างหลานซีเฉิน กับหลานวั่งจี

นี่เป็นวันหนึ่งที่สายลมพัดโชยเย็นสบายในช่วงวสันตฤดู คู่พี่น้องที่สง่างามไร้ที่ติราวหยกคู่ ยืนตระหง่านสะท้อนความสูงส่งเปี่ยมราศีของกันและกัน ทั้งสองอยู่ในชุดคลุมแขนกว้างสีขาวราวหิมะ โดยมีชายผ้าคาดศีรษะกระพือไหวไปตามสายลมราวกับภาพวาดอันแสนงดงาม หลานวั่งจีในตอนนี้ดูเหมือนจะอยู่ในวัย 16 ปี  เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังกังวลกับบางสิ่งอยู่ในใจ ในอ้อมแขนของเขามีกระต่ายตัวสีขาวปุกปุยตัวหนึ่ง กำลังสูดจมูกสีชมพูน้อยๆฟุตฟิต และตรงปลายเท้าของเขาก็ยังมีกระต่ายอยู่อีกตัว, หูทั้งสองข้างของมันตั้งขึ้นแล้วพยายามปีนรองเท้าบูทยาวของเขาขึ้นมา

หลานซีเฉิน, “เช่นใดข้อตกลงของเด็กผู้ชายสองคนจึงกลายเป็นคำสัญญาที่มีความสำคัญเป็นจริงเป็นจังไปได้? หรือเป็นเพราะเจ้าพวกนี้?”

หลานวั่งจีมองไปยังพื้นดิน โดยไม่ตอบคำถาม

หลานซีเฉิน อมยิ้ม, “ก็ได้ หากท่านอาบังเอิญถามถึงเรื่องนี้เข้าละก็, เจ้าก็เตรียมหาคำตอบดีๆไว้ให้เหมาะสมก็แล้วกัน ทุกวันนี้เจ้ามักใช้เวลากับพวกเจ้าตัวเล็กเหล่านี้มากเกินไปนะ”

หลานวั่งจีพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม, “ขอบคุณ ท่านพี่” เข้าค้างไว้แล้วพูดบางสิ่งเพิ่มเติมว่า, “…เจ้าพวกนี้ไม่ได้รบกวนการเล่าเรียนของข้าหรอก”

หลานซีเฉิน, “ข้ารู้, วั่งจี แต่กระนั้น, เจ้าก็อย่าบอกท่านอาไปก็แล้วกันนะ ว่าใครเป็นผู้มอบพวกมันให้แก่เจ้า, มิเช่นนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นท่านอาอาจจะบังคับให้เจ้าเอาพวกมันไปทิ้งให้ไกลที่สุดแน่ๆ”

ได้ยินดังนั้น จึงดูเหมือนว่าหลานวั่งจีจะกอดกระต่ายที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาให้แน่นขึ้น หลานซีเฉินจึงยิ้มให้  เขายื่นนิ้วออกไปจิ้มยังปลายจมูกสีชมพูเล็กๆของเจ้ากระต่ายน้อย ก่อนจะเดินลอยชายจากไป

หลังจากที่พี่ชายลับตาไปแล้ว หลานวั่งจีก็หยุดยืนอยู่ที่นั่น กำลังคิดอะไรอยู่สักครู่หนึ่ง  เจ้ากระต่ายที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากระดิกหูไปมาอย่างผ่อนคลาย ส่วนตัวที่อยู่ตรงเท้าของเขานั้นก็พยายามที่จะปีนขึ้นมาอย่างเอาเป็นเอาตาย หลานวั่งจีมองมันก่อนจะก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวซนขึ้นมา เขาอุ้มเจ้ากระต่ายทั้งสองตัวไว้ในอ้อมแขน ลูบหัวมันอย่างนุ่มนวล แต่ความอ่อนโยนของเขานั้นช่างขัดกับสีหน้าเรียบนิ่งที่เขาแสดงออกโดยแท้

เว่ยอู๋เซียนรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจของเขาเมื่อได้เห็นฉากนี้ เขาเดินออกมาจากหลังต้นไม้ด้วยความอยากจะเข้าใกล้หลานวั่งจีในวัยเยาว์นัก  แต่ตอนนั้นเจ้ากระต่ายน้อยหนึ่งในสองตัวนั่นก็พลันกระโดดออกมาจากอ้อมแขนของหลานวั่งจี, บรรยากาศกลับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน หลานวั่งจีมองไปรอบๆ แล้วพบว่ามีใครบางคนอยู่ตรงนั้น, เขาใช้สายตาจ้องมองไปอย่างระแวดระวังแล้วก็สะดุดเข้ากับ, “…เจ้า?”

เขาดูตกใจอย่างมาก แต่เว่ยอู๋เซียนกลับตกใจมากยิ่งกว่า, “เจ้ามองเห็นข้าหรือ?”

นี่เป็นเรื่องที่นับว่าแปลกอย่างมาก โดยหลักการแล้ว ผู้ที่อยู่ในความฝันไม่ควรที่จะมองเห็นเขาได้สิ แต่ตอนนี้, หลานวั่งจีในวัยเยาว์กำลังมองตรงมาที่เขา, “แน่นอนว่าข้ามองเห็น, เจ้าคือ...เว่ยอิง?

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงเบื้องหน้าของเขาดูยังไงก็อายุมากว่า 20 ปีแน่ๆ และแน่นอนว่าอายุเกิน 15 ปีชัดๆ, แต่ว่าเขาคนนี้มีใบหน้าเหมือนกับเว่ยอู๋เซียนอย่างกับแกะ หลานวั่งจีไม่อาจจำแนกผู้บุกรุกได้อย่างแน่ชัดจึงทำได้เพียงคอยระมัดระวังอยู่ทุกฝีก้าว ถ้าเพียงแต่เขาถือกระบี่อยู่ในมือละก็, เขาคงจะชักกระบี่ปี้เฉินออกจากฝักไปแล้ว

เว่ยอู๋เซียนมีปฏิกิริยาตอบรับที่รวดเร็วกว่า เขาปรับท่าทีให้เรียบร้อยได้อย่างรวดเร็ว, “เป็นข้าเอง!”

ได้ยินคำตอบนั้นใบหน้าของหลานวั่งจียิ่งดูระแวดระวังเข้าไปใหญ่ เขาถอยหลังออกไปสองสามก้าว เว่ยอู๋เซียนแสร้งทำเสียงและแสดงท่าทีว่ากำลังเจ็บปวดเป็นอย่างมาก, “หลานจ้าน, ข้าต้องผ่านความเจ็บปวดเจียนตายเพื่อกลับมาพบเจ้า—แล้วใยเจ้าถึงแสดงท่าทีเช่นนี้ต่อข้า?”

หลานวั่งจี, “เจ้าคือ...เว่ยอิงตัวจริงหรือ?”

เว่ยอู๋เซียน, “แน่นอน”

หลานวั่งจี, “เช่นนั้นทำไมรูปร่างหน้าตาของเจ้าถึงแปลกไป?”

เว่ยอู๋เซียน, “จะว่าไปแล้วเรื่องมันยาวนัก สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ;ข้าคือเว่ยอู๋เซียนจริงๆ, แต่เป็นเว่ยอู๋เซียนในอีก 7 ปีข้างหน้า เจ็ดปี หลังจากนี้ข้าได้ค้นพบอาวุธที่ทรงพลังอย่างมาก มันสามารถพาข้าข้ามเวลาย้อยกลับมาในอดีตได้ ข้ากำลังอยู่ระหว่างทดสอบการใช้งานของมัน และตอนที่ข้าบังเอิญสัมผัสมันเข้า— ข้าก็มาอยู่ที่นี่แล้ว!”

ช่างเป็นคำอธิบายที่บ้าบอคอแตกนัก ใช้หลอกเด็กสามขวบยังไม่ได้ด้วยซ้ำ เสียงของหลานวั่งจีเย็นเฉียบ “เจ้าจะสามารถพิสูจน์เรื่องนี้ให้กระจ่างได้อย่างไร?”

เว่ยอู๋เซียน, “เจ้าต้องการให้ข้าทำเช่นไร?  ข้ารู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้า กระต่ายที่ถูกเจ้ากอดไว้ตัวนั้น กับกระต่ายอีกตัวที่อยู่ตรงเท้าของเจ้า –พวกมันล้วนเป็นข้าที่มอบให้,หรือมิใช่? เจ้ายังทำท่าไม่พอใจอยู่เลยตอนที่รับพวกมันไว้, แต่ดูเจ้าสิ ตอนนี้เจ้ากลับปฏิเสธที่จะทิ้งมัน กระทั่งพี่ชายของเจ้ามาบอกว่าไม่ต้องทิ้ง เจ้ากำลังตกหลุมรักข้า?

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของหลานวั่งจีก็เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เขาทำท่าเหมือนต้องการจะพูดอะไรออกมา แต่ก็หยุดไว้เสียก่อน, “ข้า...”

เว่ยอู๋เซียนเดินเข้าไปใกล้เขาอีกสองสามก้าว อ้าแขนกว้างพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก, “เป็นอะไรเล่า? หรือเจ้าเขิน?”

เห็นการแสดงออกของเว่ยอู๋เซียนแปลกไป, หลานวั่งจีมองเขาราวกับเป็นศัตรู, ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงทั้งยังเดินถอยหลังไปอีกสองก้าว เว่ยอู๋เซียนไม่ได้เห็นสีหน้าของหลานวั่งจีในแบบนี้มานานแล้ว เขาแอบหัวเราะ แล้วแสร้งทำเป็นโมโห, “ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้?  เจ้าจะหลีกเลี่ยงข้าไปทำไม? ช่างดีเกินไปแล้ว,หลานจ้าน—เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากันมานานถึงสิบปีแล้วนะ, ตอนนี้เจ้าถึงกลับลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างไปอย่างง่ายดาย?”

                                                     

เจอแบบนี้เข้าไป, ใบหน้าอันหล่อเหลาของหลานวั่งจีถึงกับถูกน้ำแข็งจับขึ้นมาอย่างทันทีทันใด

เขาจึงเปิดปาก, “…ถึงสิบปี? เจ้า....กับข้า?...ทั้งยังเป็นสามีกับภรรยา?”

เขาพูดออกมาเพียงสิบเอ็ดคำในขณะที่กำมือแน่น เว่ยอู๋เซียนดูเหมือนจะเพิ่งคิดอะไรออก, “โอ้, ข้าลืมไปว่าเจ้ายังจำอะไรไม่ได้นี่นะ คำนวณดูแล้ว, ในอดีตตอนนี้ ดูเหมือนพวกเราเพิ่งจะได้พบกันนี่? ข้าเพิ่งจะออกจากอวิ๋นเซินปู้จือฉู่ไป? ไม่ต้องเป็นห่วงนะ, ข้าจะบอกความลับให้— อีกสองสามปีจากนี้, พวกเราจะกลายเป็นคู่ฝีกวิชาร่วมกัน!”

หลานวั่งจี, “…คู่ฝึกวิชา?”

เว่ยอู๋เซียน กล่าวอย่างย่ามใจ, “ถูกต้อง, เป็นคู่ที่ต้องประลองวิชาด้วยกันทุกวัน เป็นวิชาบนเตียงตามประสาคู่แต่งงานหน่ะ—เจ้าชอบออกจะตายไป”

หลานวั่งจีมีโทสะจนอกกระเพื่อม ต่อจากนั้นเขาก็ใช้เสียงพูดลอดไรฟันออกมาว่า, “…ช่างเพ้อเจ้อนัก!”

เว่ยอู๋เซียน, “เจ้าจะได้รู้เองว่ามันเป็นเรื่องเพ้อเจ้อหรือไม่ หากเจ้าตั้งใจฟังให้จบ ตอนเจ้านอนหลับเจ้าชอบจะกอดข้าเอาไว้อย่างแนบแน่น หากวันไหนที่เจ้าไม่ได้กอดข้าเอาไว้ เจ้าจะนอนไม่หลับ ทุกครั้งที่เจ้าจูบข้า มันจะเป็บจูบที่ยาวนาน และก่อนที่เจ้าจะผละออกไป เจ้าชอบใช้ริมฝีปากของเจ้าขบริมฝีปากข้าอย่างนุ่มนวล อ่อใช่ แล้วเจ้าก็ยังชอบจะกัดข้าด้วย เมื่อพวกเราทำอย่างว่ากัน จนทั่วร่างของข้า...”

ตั้งแต่ได้ยินคำว่า’กอดข้าอย่างแนบแน่น’, สีหน้าของหลานวั่งจีก็บิดเบี้ยวไปแล้ว ยิ่งได้ฟังคำพูดเหล่านั้นต่อ ท่าทางของเขาก็ยิ่งรับไม่ได้ เขาแทบจะยกมือขึ้นปิดหูด้วยซ้ำเมื่อได้ฟังเรื่องอนาจารนั่น, อยากจะฟาดฝ่ามือออกไป, ”เพ้อเจ้อ!”

เว่ยอู๋เซียนหลบไปด้านข้าง, “นี่ก็ยังเพ้อเจ้ออีกหรือ? อย่างน้อยเจ้าก็ควรเปลี่ยนไปพูดคำอื่นนะ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าพูดจาเพ้อเจ้อ? เหล่านี้มิใช่เรื่องที่เจ้าชอบกระทำหรอกหรือ?”

หลานวั่งจี ในที่สุดก็เอ่ยบางอย่าง, “…ข้ายังไม่เคยจูบผู้ใด...ดังนั้นข้าจะรู้ได้เช่นไรว่าข้าจะชอบทำอะไรเช่นนั้น...ตอนที่ข้า..!”

เว่ยอู๋เซียนคิดตามไปพักหนึ่ง, ”เจ้าไม่ผิด ตอนอายุเท่านี้เจ้ายังไม่เคยจูบกับผู้ใด, ดังนั้นเจ้าย่อมไม่รู้แน่ว่าเจ้าชอบทำเช่นไรเวลาเจ้าจูบใครสักคน ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เจ้าอยากจะลองดูสักหน่อยหรือไม่?

“…” หลานวั่งจีแทบจะลืมไปเลยว่าเขาต้องเรียกรวมพลศิษย์สกุลหลานเพื่อมาตรวจสอบผู้บุกรุกที่น่าสงสัยคนนี้ เขาพุ่งเข้าไปโรมรันพันตูสู้ตายโดยมุ่งไปยังจุดอ่อนของศัตรูโดยไม่ทันคิด แต่ตอนนี้เขายังเยาว์วัยอยู่มาก  เว่ยอู๋เซียนที่มีทักษะสูงกว่าจึงเป็นฝ่ายได้เปรียบ เขาหลบหลีกการโจมตีเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย เมื่อเห็นจังหวะที่หลานวั่งจีไม่ทันระวังจุดอ่อนตรงแขน เขาจึงจี้จุดนั้นทำให้การเคลื่อนไหวของหลานวั่งจีหยุดนิ่ง ในจังหวะนี้เองเว่ยอู๋เซียนจึงถือโอกาสโฉบริมฝีปากของตนลงบนแก้มของเขา

“…”

 หลังจากปล้นจูบได้, เว่ยอู๋เซียนจึงปล่อยแขนของหลานวั่งจีและคลายจุดให้

แต่หลานวั่งจีได้แข็งเป็นรูปปั้นไปแล้ว, เขาค้างอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน ด้วยท่าทางมึนงงจนไม่รับรู้ถึงสิ่งใดอีกต่อไป

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...” เว่ยอู๋เซียนหัวเราะจนตัวเองถึงกับตื่นขึ้นมาจากความฝัน

เขาหัวเราะอย่างหนักจนเกือบจะกลิ้งตกจากเตียง โชคยังดีที่แขนของหลานวั่งจีได้กอดเอวของเขาไว้อยู่ตลอด เขาหัวเราะจนกระทั่งร่างกายสั่นไหวถึงลืมตาตื่น, นั่นปลุกให้หลานวั่งจีตื่นขึ้นมาเช่นกัน ทั้งสองจึงลุกขึ้นจากที่นอนพร้อมกัน

หลานวั่งจีมองต่ำ เขานวดขมับของตนเองโดยใช้มือเพียงข้างเดียว, “เมื่อสักครู่, ข้า...”

เว่ยอู๋เซียน, “เมื่อสักครู่, ท่านได้ฝันว่าตอนที่ท่านอายุ 15 ปี ได้พบกับข้าที่อายุประมาณ 20 ปี หรือไม่?

“…” หลานวั่งจีมองเขา, “เตาจุดกำยาน”

เว่ยอู๋เซียนพยักหน้า, “ข้าคิดว่ามีเพียงข้าคนเดียวเสียอีกที่เข้าไปอยู่ในความฝันเพราะอาการข้างเคียงจากเตาจุดกำยานนั่น กลับเป็นท่านที่ได้รับผลกระทบจากมันมายิ่งกว่า”

สถานการณ์ของคืนนี้แตกต่างจากครั้งล่าสุดอีกแล้ว ครั้งนี้หลานจ้านในวัยเยาว์คือตัวหลานวั่งจีเอง

คนที่กำลังฝันอยู่มักจะไม่รู้ตัวเองว่าเขากำลังฝัน ดังนั้นหลานวั่งจีจึงคิดไปว่าเขาคือหลานวั่งจีที่มีอายุได้ 15 ปีจริงๆ มันก็ดูเหมือนจะเป็นการฝันถึงเรื่องทั่วไป –ตอนเช้าเข้าเรียน, ไปเดินเล่น, ดูแลกระต่าย และแน่นนอนที่เขาเข้าไปเอาเรื่องเว่ยอู๋เซียนที่แอบเข้ามาสร้างความเสียหายในฝันของเขา พอถูกจับได้ก็ทำมาเป็นล้อเล่นกลบเกลื่อน

เว่ยอู๋เซียน, “ข้าทนไม่ไหวแล้วนะ, หลานจ้าน ทำไมท่านเอาแต่กอดเจ้ากระต่ายนั่นไม่ยอมปล่อย ท่านกลัวว่าพี่ชายและท่านอาของท่านจะพรากมันไปหรือ—ข้าก็รักท่านเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ...” 

หลานวั่งจีไม่รู้ว่าจะต้องตอบเช่นไร, “...นี่มันก็ดึกมากแล้ว เสียงหัวเราะของเจ้าอาจจะไปรบกวนคนอื่นเอาได้”

เว่ยอู๋เซียน, “เจ้าคิดว่าพวกเราอยู่เงียบๆกันทุกวันตอนกลางคืนหรือ? ทำไมเจ้าถึงตื่นเช้านัก? หากเจ้าตื่นสายลงกว่านี้สักหน่อย ข้าอยากจะลากเจ้าไปยังภูเขาให้ไกลจากสกุลหลาน แล้วจัดการทำเรื่องไม่ดีกับเจ้า, ทำให้พี่ชายสกุลหลานในวัยเยาว์ได้รู้ซึ้งถึงรสชาติของชีวิต, “ฮ่าๆๆๆๆๆ...”

หลานวั่งจีมองดูเขากลิ้งไปกลิ้งมาข้างๆ แต่เขาก็ยังไม่อาจจะหาคำใดพูดออกมาได้อยู่ดี หลังจากที่นั่งอยู่ได้สักพัก เขาจึงเอื้อมมือออกไปกดเว่ยอู๋เซียนไว้กับเตียง

ทั้งสองคนคิดว่าหลังจากผ่านคืนที่สองไปแล้ว ฤทธิ์ของเตาจุดกำยานคงจะหมดไป และนี่เป็นคืนที่สาม, เว่ยอู๋เซียนตื่นขึ้นมาในความฝันของหลานวั่งจีอีกครั้ง

ในเครื่องแต่งกายสีดำ, เขากำลังเดินทอดน่องไปตามทางเดินที่โรยด้วยก้อนกรวดสีขาวของอวิ๋นเซินปู้จือฉู่—ขลุ่ยที่ห้อยอยู่ด้วยพู่สีแดงแกว่งไปมาตามจังหวะการย่างเท้าของเขา ไม่นานนักก็ได้ยิงเสียงคนท่องตำราลอยมาตามสายลม

เสียงนั้นดังมาจากทางห้องเรียนรวมสกุลหลาน  เว่ยอู๋เซียนจึงเดินเข้าไปในห้องแล้วก็พบศิษย์สกุลหลานกลุ่มหนึ่งกำลังทบทวนตำราอยู่ข้างใน หลานฉี่เหรินไม่ได้อยู่ที่นั่น เป็นหลานวั่งจีกำลังให้คำแนะนำกับพวกเขาอยู่

หลานวั่งจีในฝันของคืนนี้ยังคงอยู่ในวัยเยาว์ แต่เขาดูเหมือนอยู่ในช่วงที่เว่ยอู๋เซียนเคยพบครั้งอยู่ในถ้ำเสวี่ยนอู่ อายุประมาณ 17-18 ปี  รูปลักษณ์ของเขางามสง่า เปี่ยมด้วยรัศมีของผู้ฝึกวิชาเซียนอันโดดเด่น และยังทำตัวเป็นผู้คงแก่เรียนที่แสนน่าเบื่อ เขาตั้งอกตั้งใจสั่งสอนลูกศิษย์อยู่หน้าห้อง เมื่อใครสักคนมีคำถามแล้วลุกขึ้นออกมาถาม เขาจะกวาดตามองรอบหนึ่งก่อนจะรีบอธิบายคำตอบทันที ท่าทีเคร่งขรึมที่เขาแสดงออกช่างขัดกับภาพลักษณ์ของวัยรุ่นทั่วไปยิ่งนัก

เว่ยอู๋เซียนยืนพิงเสาอยู่ด้านนอกห้องเรียนรวมสกุลหลาน มองเหตุการณ์พวกนั้นอยู่สักพัก, เขากระโดดขึ้นไปบนหลังคาอย่างเงียบเชียบแล้วยกขลุ่ยขึ้นมาจรดริมฝีปาก

ภายในห้องเรียนรวมสกุลหลาน, หลานวั่งจีชะงักเล็กน้อย หนึ่งในนักเรียนของเขาถามขึ้น, “ท่านอาจารย์น้อย, เกิดสิ่งใดขึ้นหรือ?

หลานวั่งจี, “เป็นใครมาเป่าขลุ่ยในเวลานี้กัน?”

เด็กๆเหล่านั้นมองหน้ากันไปมา ทันใดนั้นก็มีผู้กล้าสักคนพูดขึ้น, “ข้าไม่เห็นได้ยินเสียขลุ่ยอะไรเลย?

ได้ยินดังนั้นหลานวั่งจีก็ขมวดคิ้ว เขาลุกขึ้นยืน จับดาบ แล้วเดินออกจากประตูไป, เป็นเวลาเดียวกับที่เว่ยอู๋เซียนหยุดเป่าขลุ่ยแล้วกระโดดข้ามไปยังหลังคาของเรือนหลังอื่น

หลานวั่งจีสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวนั่น, เขาตะโกนถามเสียงต่ำ, “เจ้าเป็นใคร?”

เว่ยอู๋เซียนเดาะลิ้นสองครั้งจนเกิดเสียงห่างออกไปเกือบ 10 จั้ง แล้วเขาก็หัวเราะร่วน, “ข้าคือสามีของเจ้าไง”

ได้ยินดังนั้น, สีหน้าของหลานจ้านก็เปลี่ยนไป เขาไม่แน่ใจนัก, “เว่ยอิง?”

เว่ยอู๋เซียนไม่ยอมตอบ หลานวั่งจีจึงชักกระบี่ปี้เฉินออกจากฝักที่ห้อยไว้ด้านหลังแล้วเริ่มไล่ล่าเขา กระโดดขึ้นลงไม่กี่ครั้ง เว่ยอู๋เซียนก็สามารถร่อนลงบนกำแพงสูงของอวิ๋นเซินปู้จือฉู่ได้อย่างสง่าผ่าเผย เขาย่ำไปบนกระเบื้องหลังคา หลานวั่งจีก็ร่อนตามมาเช่นกัน เขายืนห่างจากเว่ยอู๋เซียนอยู่สองสามฉื่อ ยกกระบี่ปี้เฉินไว้สูงระดับเดียวกับผ้าคาดศีรษะ แขนเสื้อและชายเสื้อคลุมสะบัดพลิ้วไหวไปกับสายลมในยามค่ำคืน

เว่ยอู๋เซียนเอามือไพล่หลัง, สีหน้ายิ้มกริ่ม, “ช่างเป็นบุรุษที่แสนหล่อเหลา ทั้งยังเคลื่อนไหวได้น่ามองนัก ทัศนียภาพเช่นนี้คงจะสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นหากได้สุราเทียนจื่อเซี่ยวสักไห

หลานวั่งจีจ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า, “เว่ยอิง, เจ้าต้องการอะไรกันถึงมาเยือนถึงอวิ๋นเซินปู้จือฉู่ อย่างผิดกฎในยามค่ำคืนโดยไม่ได้รับเชิญเช่นนี้?”

เว่ยอู๋เซียน, “เจ้าก็ทายสิ?”

“…” หลานวั่งจี, “ไม่พ้นเรื่องไร้สาระ!”

ปี้เฉินถูกฟันออกไป แต่เว่ยอู๋เซียนกลับหลบได้อย่างง่ายดาย หลานวั่งจีในช่วงวัยนี้เชี่ยวชาญเพลงกระบี่แล้ว แต่ต่อหน้าเว่ยอู๋เซียนในเวลาปัจจุบัน เขาก็ยังไม่สามารถกดดันคนตรงหน้าได้มากนัก แค่แลกเปลี่ยนเพลงกระบี่ไม่กี่ครั้งเขาก็ถูกยันต์ของเว่ยอู๋เซียนกระแทกเข้าที่หน้าอก ร่างกายของหลานวั่งจีราวกับถูกแช่แข็ง ขยับไม่ได้แม้แต่นิด จากนั้นเขาจึงถูกเว่ยอู๋เซียนจับกุมเอาไว้ แล้วพามุ่งหน้าไปทางทิวเขาที่อยู่ด้านหลังของอวิ๋นเซินปู้จือฉู่

เว่ยอู๋เซียนพบจุดที่มีต้นไม้ขึ้นอยู่หนาทึบ หลานวางจีถูกพาไปไว้ที่นั่น, พาดกายไว้กับก้อนหิน, “เจ้าต้องการอะไร?”

เว่ยอู๋เซียนดึงแก้มของเขาขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง, “ขืนใจ”

หลานวั่งจีก็บอกไม่ได้ว่า คนตรงหน้าจะทำจริงๆหรือไม่, เขาเริ่มหน้าซีด, “เว่ยอิง,เจ้า...ต้องไม่ทำอะไรมุทะลุเช่นนั้น”

เว่ยอู๋เซียนหัวเราะเสียงดัง, “เจ้าก็รู้จักข้าดี ข้าชอบทำอะไรมุทะลุจะตาย” และตามที่เขาได้พูดไว้, เขาเอื้อมมือเข้าไปแหวกเสื้อผ้าหนาของหลานวั่งจี จากนั้นก็บีบเข้าที่จุดยุทธศาสตร์

.

การดำเนินการบีบเค้นจุดนั้นเป็นไปอย่างเชี่ยวชาญชำนาญยิ่ง, ใช้แรงไม่หนักหรือเบาจนเกินไป ทันใดนั้นสีหน้าของหลานวั่งจีก็เริ่มจะดูน่าตลก

มุมปากของเขาบิดเบี้ยวจากการที่เขาบังคับควบคุมริมฝีปากของตัวเองให้หุบสนิทเอาไว้ กระทั่งพยายามที่จะรักษาสีหน้าว่ายังคงสงบเยือกเย็นได้อยู่ อย่างไรก็ตาม เว่ยอู๋เซียนก็ไม่ได้จะทำอยู่แค่นั้น เขาปลดผ้าคาดเอวและถอดกางเกงของหลานวั่งจีออกโดยการเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง เขาใช้มือกะน้ำหนักของเจ้าสิ่งใหญ่โตที่ไม่เข้ากับภาพลักษณ์สุภาพนุ่มนวลของหลานวั่งจีสักนิด แล้วกล่าวชื่นชมจากใจจริง, “เจ้าเป็นผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงตั้งแต่อายุยังน้อยนะ, หานกวงจวิน”

หลังจากพูดจบเว่ยอู๋เซียนก็เอาอาวุธคู่กายของคนตรงหน้าออกมาสะบัดเล่น ของสงวนส่วนตัวของเขาถูกเอามาเล่นแบบนี้, หลานวั่งจีได้แต่สงสายตาอาฆาตราวกับต้องการจะปลิดชีวิตคนตรงหน้า

เว่ยอู๋เซียนขำคิก, “ตะโกนออกมาสิ ไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้หรอก ต่อให้ตะโกนจนคอแตกก็ตาม”

หลานวั่งจีราวกับกำลังจะพูดอะไรออกมา แต่หลังจากที่เว่ยอู๋เซียนหัวเราะเสร็จเขาก็จับปอยผมของตัวเองที่ตกลงมาขึ้นทัดหู, นั่งลงแล้วกลืนกินอาวุธคู่กายของหลานวั่งจีลงคอจนสุดความยาว

ความตกตะลึงระเบิดขึ้นในแววตาของหลานวั่งจี เขาแทบไม่เชื่อเลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่, ร่างกายของเขากลายเป็นหินไปแล้ว

หลานวั่งจีในตอนที่อายุ 17 ปียังคงถูกรายล้อมไปด้วยคนรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว แต่ขนาดของเจ้าอาวุธประจำกายของเขานั้นกลับมีขนาดใหญ่โตอย่างที่ใครก็ไม่อาจจะคาดคิด เว่ยอู๋เซียนค่อยๆนำเอาเจ้าสิ่งนั้นเข้าปากไปทีละนิด ก่อนที่เขาจะสามารถกลืนมันเข้าไปได้หมด เขารู้สึกว่าส่วนหัวที่เปียกลื่นของมันได้กระแทกเข้ากับผนังลำคอของเขา ส่วนท่อนเนื้อของมันทั้งหนาและพองตัวขึ้นมา  ภายในปากของเขายังรู้สึกได้ถึงเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงเจ้าสิ่งนั้นกำลังเต้นตุบ แก้มของเขายังโป่งออกจากการอมเจ้าอาวุธแปลกปลอมไว้ภายใน ทั้งๆที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่เขาก็ยังใจเย็นอยู่ ค่อยๆกลืนกินท่อนเนื้อที่เหลือเข้าไปในลำคอให้ลึกขึ้น ลึกขึ้น

อันที่จริงเว่ยอู๋เซียนค่อยข้างมีประสบการณ์ในรับมือกับอาวุธประจำตัวของหลานวังจีอย่างช่ำชองอยู่แล้ว เขาใช้ความสามารถทั้งหมดในการดูดอม ไล้เลียจนเกิดเสียงดัง เขาทำราวกับกำลังลิ้มรสชาติอาหารอันโอชะ อย่างตะกละตะกราม แม้ว่าผิวหน้าของหลานวั่งจีจะไม่เปลี่ยนเป็นสีแดงเลยแม้เพียงนิด แต่ลำคอและใบหูของเขากลับขึ้นสีเข้ม ปล่อยลมหายใจกระชั้นถี่ เว่ยอู๋เซียนใช้เวลาในการดูดอมและกลืนกินเจ้าสิ่งนั้นอย่างยาวนานจนเริ่มเจ็บแก้มไปหมด แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของการปลดปล่อยอะไรออกมาเลย เขาเองก็รู้สึกประหลาดใจว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่—มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะมีความสามารถไม่ถึงขั้นพอที่จะจัดการหลานวั่งจีในวัย 17 ปีลงได้ เขาช้อนสายตาขึ้นไปก็พบกับใบหน้าของหลานวั่งจีที่เต็มไปด้วยความอดทนอดกลั้น อาวุธคู่กายของเขาแข็งอย่างกับแท่งเหล็ก แต่เขากลับยืนกรานที่จะต่อต้านอย่างหัวชนฝา, ปฏิเสธที่จะปลดปล่อยความต้องการออกมาเพื่อปกป้องปราการด้านสุดท้ายของตนเองอย่างดื้อดึง

เว่ยอู๋เซียนพบว่านี่มันน่าสนุกยิ่งนัก, เขาหวังจะสร้างความเสียหาเพิ่มขึ้นให้หนักยิ่งกว่าเดิมอีกครั้ง ปลายลิ้นชุ่มชื้นไล่ไล้เลีย ซอกไซร้ไปทั่วร่องตรงส่วนหัวของลึงค์อย่างถ้วนทั่วอีกครั้ง และอีกครั้ง  ยัดมันเข้าไปในลำคอจนลึกอย่างที่สุดของที่สุด จากนั้นก็ส่งมันเข้าๆออกๆ, ในที่สุดหลานวั่งจีก็ทนต่อไปไม่ไหวจนถึงกับต้องปลดปล่อยความปรารถนาทั้งหมดออกมา

ของเหลวที่ถูกฉีดเข้ามาในคอของเว่ยอู๋เซียนนั้นค่อนข้างข้นเหนียว  และมีกลิ่นเฉพาะ  เขาลุกขึ้นไอออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เช็ดมุมปากด้วยหลังมือของตนเอง และเหมือนดังก่อนหน้านี้ เขากลืนทุกอย่างลงคอไปจนหมด อีกด้าน หลังจากที่หลานวั่งจีได้ปลดปล่อยออกมาแล้ว เขาก็มองไปยังเว่ยอู๋เซียนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ, พูดอะไรไม่ออก, แม้ร่างกายของเขาจะสุขสมกับกับการถึงจุดสุดยอด แต่มันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เว่ยอู๋เซียนรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังหลอมละลาย, ได้เห็นสีหน้าละอายใจของหลายวั่งจี เขาก็หยิกแก้มของหลานวั่งจีเบาๆ, “เอาหล่ะ ข้าขอโทษก็ได้ ข้าไม่น่ารังแกเจ้าเลย”

เขาพูดไปพลางใช้นิ้วของตัวเองไล้ไปตามความยาวของอาวุธคู่กายของหลานวั่งจีที่เพิ่งผ่านการปลดปล่อยออกมาไปพลาง จากนั้นก็รั้งมือกลับ เขาจัดการปลดสายคาดเอวแล้วถอดกางเกงของตัวเองออก

เว่ยอู๋เซียนมีเรียวขาที่เพรียวยาว, ทั่วเรือนร่าง ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาขาวเนียนราวกับเนื้อหยก เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่เรียบตึง แก้มก้นคู่นั้นทั้งกลมกลึงและอิ่มเต็ม เป็นภาพที่น่ามองยิ่ง อีกฝั่งหนึ่งทางด้านหลานวั่งจีที่พิงอยู่กับก้อนหิน เขามองเห็นความเป็นไปทุกอย่างได้อย่างชัดแจ้ง และยิ่งกว่านั้นเห็นชัดไปถึงสิ่งที่อยู่ภายใต้ร่างกายของเว่ยอู๋เซียน

เว่ยอู๋เซียนคุกเข่าลงบนพื้นหญ้า เขาหันหลังแล้วนอนคว่ำลงบนพื้นโดยให้ด้านหลังของตนเองอยู่ตรงหน้าของหลานวั่งจี เขาเคลื่อนนิ้วนำเอาน้ำสีขาวขุ่นป้ายไปยังลำตัวช่วงล่าง ทางเข้าตรงกลางมีรอยแยกลึกเย้ายวนอยู่  เว่ยอู๋เซียนเพียงเปิดเผยจุดสีชมพูนั้นหลังจากแหวกแก้มก้นกลมกลึงของตนออกเล็กน้อย ร่องนั้นดูอ่อนนุ่มและน่าค้นหา ตอนแรกมันก็ปิดสนิทดี แต่เว่ยอู๋เซียนค่อยๆ ป้ายน้ำรักของหลานวั่งจีรอบๆทางเข้าด้วยสองนิ้วเรียวยาวของตน มันจึงเริ่มเปิดออกแล้วดูดกลืนปลายนิ้วเข้าไปอย่างเอียงอาย เว่ยอู๋เซียนค่อยๆส่งนิ้วของเขาเข้าไปข้างในจนสุด ก่อนที่จะเริ่มชักเข้าชักออก จากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มชักนิ้วเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนในที่สุดด้านหน้าของเขาก็แตกพร่าง

เมื่อมีของเหลวมาหล่อลื่นเพิ่มขึ้นแล้ว เว่ยอู๋เซียนก็สอดนิ้วที่สามเข้าไปเพิ่ม เขาปล่อยลมหายใจที่กักไว้ออกมาเบาๆ ไม่ต่างจากที่เขาคิดไว้ จำนวนสามนิ้วนั้นออกจากเกินความสามารถของตัวเองไปหน่อย  เขาค่อยๆชักนิ้วทั้งสามช้าลงกว่าเดิม

ในเวลาค่ำมืดเช่นนี้ รายละเอียดพวกนั้นไม่ควรมองเห็นได้อย่างชัดเจนนัก แต่หลานวั่งจีมีประสาทสัมผัสที่เฉียบคม โดยเฉพาะทางสายตา เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองดูทัศนียภาพตรงหน้าดำเนินต่อไป, แถมไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลยด้วยซ้ำ

ตอนอยู่บนเตียง, เว่ยอู๋เชียนชอบที่จะถึงจุดสุดยอดและปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกับหลานวั่งจี ในกรณีที่เขาเกิดจะถึงจุดสุดยอดและใกล้จะปลดปล่อยออกมาก่อน เขาก็จะหลีกเลี่ยงการกระตุ้นส่วนที่ไวต่อสัมผัสของร่างกายในระหว่างขั้นตอนการใช้นิ้วไว้ อย่างไรก็ตาม,หลานวั่งจีมักก็มักจะดูแลส่วนที่ไวต่อความรู้สึกนั้นของเขาเป็นอย่างดี, ตอนนี้เขาไม่สามารถถูกทำให้พึงพอใจได้, ผนังด้านในของเขากำลังเกร็งกระตุกมากว่าปรกติ, ยิ่งเวลาผ่านไปเขายิ่งไม่พอใจ เพราะนิ้วของเขาตอนนี้ไม่สามารถสัมผัสถึงจุดกระสันนั้น สะโพกของเขาทรุดลงไปอย่างควบคุมไม่ได้ พยายามจะส่งจุดๆนั้นไปให้แตะถึงปลายนิ้ว เหมือนว่าอีกนิดเดียวจะสัมผัสได้อยู่แล้ว เว่ยอู๋เซียนกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังสั่นไหวเบาๆ และเขาก็ไม่สามารถคุกเข่าอยู่ในท่านั้นได้ต่อไปอีก ทันใดนั้นเขาก็ถอนนิ้วออกมาแล้วปรับลมให้ใจให้สงบลงอยู่สักพัก, ขณะที่เขาหันหลังกลับไป เขาก็พบว่าหลานวั่งจีกำลังไม่ทันระวังตัว ทันใดนั้นสายตาของเขาทั้งคู่ก็ประสานเข้าด้วยกัน หลานวั่งจีรีบหลับตาลงทันใด

เว่ยอู๋เซียนยิ้มร้าย, “เฮ้, หลานจ้าน, ท่านกำลังทำสิ่งใดหน่ะ? กำลังท่องกฎสกุลหลานในใจอยู่งั้นหรือ?

ดูเหมือนว่าเขาจะเดาได้ถูก, ขนตาของหลานวั่งจีกระเพื่อม เขาดูเหมือนอยากจะลืมตาขึ้นมา แต่ในที่สุดเขาก็ยับยั้งชั่งใจตัวเองเอาไว้ได้

เว่ยอู๋เซียนเย้าต่อด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย, “มองข้าอยู่ใช่หรือไม่? เจ้ากลัวอันใดกัน? ทำอย่างกับข้ากำลังจะทำอะไรแย่ๆต่อเจ้าเช่นนั้น?”

เมื่อได้กล่าวออกไปแล้ว ในตอนแรกเสียงของเขาช่างเต็มไปด้วยความรื่นรมน์นัก ต่อมาน้ำเสียงของเขากลับฟังดูเหลาะแหละ ขาดความกระตือรือร้น ราวกับกำลังวางเบ็ดล่อเหยื่อ แต่หลานวั่งจีได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่มอง, ไม่ฟัง, ไม่พูด และแน่นอนว่าจะไม่นึกถึงสิ่งที่เว่ยอู๋เซียนได้ทำลงไปสักนิด

เว่ยอู๋เซียน, “ท่านมันใจร้ายนัก เพียงมองข้าสักหน่อยยังทำมิได้เชียวหรือ?”

ไม่ว่าจะเอ่ยคำพูดเย้าแหย่ไปทั้งหมดกี่คำ เขาก็พบว่าหลานวั่งจีไม่ยอมลืมตาขึ้นมาแม้แต่น้อยไม่ว่าจะทำอย่างไร, เว่ยอู๋เซียนเลิกคิ้วขึ้น, “ได้, หากเป็นเช่นนี้, ข้าจะขอหยิบยืมกระบี่ปี้เฉินจากเจ้าสักหน่อยก็แล้วกัน, เจ้าคงไม่ขัดข้องใช่หรือไม่?”

เขาทำตามที่พูด, คว้ากระบี่ปี้เฉินที่วางอยู่ขึ้นมา

เปลือกตาของหลานวั่งจีเปิดขึ้นทันที, เสียงของเขาร้อนรน, “เจ้าจะเอาไปทำอะไร?”

เว่ยอู๋เซียน, “แล้วเจ้าคิดว่าข้ากำลังจะทำอะไร?”

หลานวั่งจี, “...ข้าไม่รู้”

เว่ยอู๋เซียน, “หากเจ้าไม่รู้ว่าข้ากำลังจะทำอะไร,ไยเจ้าถึงดูกระวนกระวายนัก?”

หลานวั่งจี, “ข้า! ข้า…”

เว่ยอู๋เซียนยกยิ้มไปทางหลานวั่งจี, เขาโบกกระบี่ปี้เฉินในมือก่อนจะสำรวจมัน, ด้ามจับของกระบี่ปี้เฉินถูกพันไว้ด้วยสิ่งอ่อนนุ่ม จากนั้นเว่ยอุ๋เซียนก็ใช้ปลายลิ้นสีเข้มแลบออกมาแล้วเริ่มโลมเลียไปที่ด้ามจับของมันจนเปียกไปทั่ว

คมดาบของกระบี่ปี้เฉินแทบจะโปร่งใสราวกับว่ามันถูกทำมาจากก้อนน้ำแข็งและเกล็ดหิมะ ดังนั้นด้ามจับของมันจึงถูกประดิษฐ์มาจากแร่เงินบริสุทธิ์ให้เข้ากัน และค่อนข้างมีน้ำหนัก มันถูกสลักเสลาด้วยลวดลายเก่าแก่ สูงค่า และเปล่งประกาย ภาพตรงหน้าของเขาช่างยั่วยุกามรมณ์อย่างยิ่ง แต่ดูเหมือนว่าหลานวั่งจีจะโมโหมากกว่ามีอารมณ์, “ปล่อยมือจากปี้เฉินของข้าเดี๋ยวนี้!”

เว่ยอู๋เซียน, “ทำไมหล่ะ?”

หลานวั่งจี, “มันคือกระบี่ของข้า เจ้าห้ามใช้มันสอดใส่เข้าไปใน...ใน...”

เว่ยอู๋เซียนรำพึง, “ข้ารู้ว่ามันเป็นกระบี่ของเจ้า, ข้าแค่ถูกใจมันและอยากเล่นกับมันสักเล็กน้อยเท่านั้น  สิ่งใดทำให้เจ้าคิดว่าข้าจะทำแบบนั้นกับมันเล่า?"

“…” หลานวั่งจีก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบคำไหน.

เว่ยอู๋เซียนหัวเราะลั่น, “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”, เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่กัน, หลานจ้าน?! เจ้าจะไม่หื่นกามไปหน่อยหรือ?”

เห็นได้ชัดว่าเว่ยอู๋เซียนไม่ได้ปฏิเสธว่าต้องการจะทำแบบนั้นกับกระบี่ของเขาสักนิดแถมยังถูกย้อนคำกลับ, สีหน้าของหลานวั่งจีได้แต่ตกตะลึง, ได้หยอกเย้าเขาพักหนึ่ง, เว่ยอู๋เซียนก็รู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง เขาจึงพูดต่อไปว่า, “หากเจ้าไม่ต้องการให้ข้าแตะต้องกระบี่ของเจ้า, เจ้าสามารถใช้ตัวเองมาทดแทนได้นะ หรือเจ้าว่าอย่างไร? ตกลงหรือไม่?

หลานวั่งจีไม่อาจจะบอกว่าตกลงเขายอมแลกเปลี่ยน หรือไม่ตกลงแล้วยอมให้เว่ยอู๋เซียนเล่นพิเรนแบบนั้นกับกระบี่ของตัวเองได้ เขาไม่รู้ว่าควรจะสนองข้อเสนอพวกนี้เช่นใด  เว่ยอู๋เซียนจึงคุกเข่าลงกับพื้นแล้วคลานเข้าหาเขาโดยที่แผ่นหลังขาวขนานไปกับพื้น, เขาล่อหลอกต่อไปว่า, “ถ้าท่านตกลง, ข้าจะคืนกระบี่ให้ท่าน แล้วมาทำเรื่องสนุกๆกับท่านแทน เช่นนั้นดีหรือไม่?

จากนั้นสักพัก, ก็มีคำพูดรอดไรฟันของหลานวั่งจีออกมา, “...ไม่!”

เว่ยอู๋เซียนเลิกคิ้วของเขาขึ้น, “อืม จำคำท่านไว้” เขาถอยหลังออกมาจากตัวหลานวั่งจี แล้วนั่งลงข้างหน้าเขา, ยกยิ้มมุกปากในขณะที่กำลังแยกขาออก, “เช่นนั้นเจ้าก็สามารถดูข้าเล่นกับกระบี่ปี้เฉินได้”

ในท่วงท่าที่ไร้ยางอายของการแยกเรียวขาออกให้กว้างขึ้น, หลานวั่งจีได้เห็นทัศนียภาพตรงจุดซ่อนเร้นของเว่ยอู่เซียนอย่างกระจ่างแจ้งนัยน์ตา

แก้มก้นนวลขาวสองข้างแยกออกจากกันเล็กน้อยเพราะการอ้าขาที่กว้างขึ้น, เปิดเผยจุดสีชมพูอ่อนที่อยู่ตรงกลาง จากการใช้นิ้วช่วยตัวเองก่อนหน้านี้  ตรงปากทางเข้าดูเหมือนจะบวมขึ้นเล็กน้อย, และด้วยความชุ่มชื้นจึงทำให้มันดูบอบบางน่าสัมผัส เว่ยอู๋เซียนหมุนด้านที่เป็นคมมีดของกระบี่ปี้เฉินออก แล้วเอาด้านด้ามจับของกระบี่มาจ่อยังร่องทางเข้า เขาสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่งแล้วค่อยๆกดมันลงไป จากนั้นรอยจีบคับแคบก็ดูดกลืนส่วนปลายสุดของด้ามจับกระบี่ปี้เฉินเข้าไปคืบหนึ่งอย่างไม่มีติดขัดทันที

ด้ามของกระบี่ปี้เฉินให้ความรู้สึกเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็ง หรือท่อนเหล็ก, ส่งความหนาวสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลังของเว่ยอู๋เซียน ยิ่งทรมานจากการได้รับความเย็น ช่องทางด้านหลังของเขาก็ยิ่งตอดรัดมากขึ้น, นั่นทำให้ด้ามของกระบี่เลื่อนออกมานิดหน่อย เว่ยอู๋เซียนพยายามจะยัดกระบี่ปี้เฉินเข้าไปในร่องรักของเขาด้วยแรงทั้งหมดอีกครั้งจากนั้นก็ชักมันเข้าๆออกๆ

ในตอนแรกผนังด้านในของเขาก็ดูดกลืนด้ามกระบี่ไว้แน่น ตัวด้ามกระบี่นั้นถูกสลักเป็นปุ่มและเงี่ยงฟันอย่างวิจิตร ความรู้สึกหลังจากถูกไถเข้าๆออกๆภายในนั้นมากเพียงพอที่จะทำให้เขาเสียสติ และทันทีที่มันกระแทกโดนจุดกระสัน, เว่ยอู๋เซียงก็ส่งเสียงครางกระเส่าออกมา, เขาวาดขาหุบเข้าหากันทั้งยังรู้สึกเสียวซ่านไปจนถึงทั่วแก่นกะโหลกและหนังศีรษะ ด้านหน้าของเขายังถูกกระตุ้นจนแข็งขืนแล้วแตกกระจายออก

จากมุมมองของหลานวั่งจี, นี่มันช่างเป็นทัศนียภาพที่โคตรจะลามกอนาจารเกินไปแล้ว เว่ยอู๋เซียนที่นอนอยู่ตรงหน้าหลานวั่งจี, อ้าขาอล่างฉ่างแล้วกระชับกระบี่ปี้เฉินของเขาไว้ด้านล่าง ด้ามกระบี่ที่แข็งและเย็นเฉียบของมันทำให้ทางเข้าที่ดูอ่อนนุ่มกลับบวมเป่งอย่างน่าสงสาร, เขาพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ใช้สายตาเว้าวอนไปทางหลานวั่งจี, เอ่ยหา, “หลานจ้าน...”

“หลานจ้าน...” คำเรียกดูปั้นแต่งผ่านโทนเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย ฟังให้รู้สึกราวกับว่าเว่ยอู๋เซียนกำลังอ้อนวอนเขา, หรือไม่ก็เป็นเสียงพึมพึมโดยไร้สติจากความสุขสมที่ได้รับ  แต่ไม่ว่ามันจะมาจากทางใด นั่นก็มากเพียงพอต่อการทำให้จิตใจของเขายุ่งเหยิง หลานวั่งจีดูเหมือนจะไม่สามารถหลับตาลงได้อีกแล้ว เขาอดที่จะจ้องมองภาพนั้นต่อไปมิได้ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าใบหน้าของตนกำลังเห่อร้อน, สายตาจับจ้องแต่ส่วนที่อยู่ภายใต้กระบี่ปี้เฉิน, เขาเริ่มสัมผัสจับอาวุธคู่กายแต่กำเนิดของตนเองบ้าง ข้อมือของหลานวั่งจีกำเข้าด้วยกันแน่น

อีกด้านนั้น เว่ยอู๋เซียนยังไม่ทันรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น  จากการช่วยตัวเองโดยใช้กระบี่ปี้เฉิน เรียวขาของเขาก็เสียดสีกันไปมาเองโดยไม่อาจบังคับได้ ส่วนต่างๆของเขาตอดเกร็งแน่น กระตุกไปจนถึงแก้มก้นเนียนทั้งสอง ข้างปากทางรักนั้นก็ยิ่งดูดกลืนด้ามกระบี่อย่างแนบแน่นรุนแรงมากขึ้นมากขึ้น เว่ยอู๋เซียนผ่อนลมหายใจออกมารู้สึกว่าทั้งแขนและขาของเขาถูกสูบเรี่ยวแรงออกไปจนหมด เขานอนตะแคงข้างอยู่บนพื้น

รู้สึกอยากจะพักเหนื่อยสักครู่หนึ่ง แต่อยู่ๆเข่าของเขาก็ถูกแยกออกจากกันด้วยมือคู่หนึ่งที่แข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก และขาของเขาก็ถูกบังคับให้อ้าออก

เว่ยอู๋เซียนลืมตาขึ้นมาก็ประสานสายตาเข้ากับดวงตาแดงก่ำของหลานวั่งจีที่ภายในถูกกระพือขึ้นโดยเปลวไฟประหลาด ทั้งมีประกายกล้าจนน่ากลัวอย่างมาก, หลานวั่งจีดึงกระบี่ปี้เฉินออกมาจากรอยแยกนั่น จากนั้นก็โยนมันออกไปไกลๆ จังหวะที่ด้ามกระบี่พ้นออกไปจากช่องทางรักของเขา เว่ยอู๋เซียนก็ครางออกมาอย่างขัดใจ

หลานวั่งจีต่อว่า, “หน้าไม่อาย!!!”

เขากดเว่ยอู๋เซียนลงกับพื้น เสียบอาวุธคู่กายสีคล้ำและพองคับเข้าไปภายในแทน จังหวะที่เขากำลังสอดใส่เข้าไปนั้น, เขาก็เริ่มสอบเอวเข้าออกโดยไม่ออมแรง

ทันทีที่หลานวั่งจีสอดใส่เข้ามา, ขาของเว่ยอู๋เซียนก็เกี่ยวรอบเอวของหลานวั่งจีไว้พร้อมทั้งใช้มือกอดลำคอของเขาตามไปอย่างยินดีปรีดา แต่หลังจากทีถูกกระแทกเข้าออกแค่ไม่กี่ครั้ง เขาก็รู้สึกว่ามันชักจะแรงเกินไปหน่อยแล้ว การเสือกไสอาวุธคู่กายของหลานวั่งจีเข้าๆออกๆเป็นไปอย่าง ดุดัน ป่าเถื่อน ทุกครั้งที่ขยับมันเหมือนกับหลังของเขาต้องรองรับแรงกระแทกครูดไปกับพื้น แผ่นกลังของเขาถึงกระดูกก้นกบรู้สึกเจ็บไปหมด

เว่ยอู๋เซียน ครวญ, “นุ่มนวลหน่อย! ท่านพี่, ช่วยนุ่มนวลกับข้าสักนิดเถิดนะ...”

แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นโชคร้ายหรือไม่, เว่ยอู๋เซียนลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเขานั้นอายุมากกว่าหลานวั่งจีคนที่อยู่ในฝัน ถูกกระทบกระเทือนจนสมองมึนงง  เผลอเอ่ยคำว่า ’ท่านพี่’ออกมา, นั่นยิ่งทำให้หลานวั่งจีไม่คิดจะออมแรงกับเขาสักนิดทั้งยังกลับยิ่งทำให้หลานวั่งจีกระแทกเข้าๆออกๆในตัวเขาแรงขึ้นๆ เหมือนกับว่าเขาต้องการจะทำร้ายก้นของเว่ยอู๋เซียนให้ยับเพื่อเป็นการลงโทษ

เว่ยอู๋เซียนแอ่นคอไปด้ายหลัง เขาแทบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้วเมื่อถูกขยับคว้างอยู่กลางระลอกคลื่นของพายุหมุน

“มัน...มันร้อนเหลือเกิน!”

ตอนที่ด้ามของกระบี่ปี้เฉินอยู่ในร่างกายของเขานั้นมันได้ปล่อยไอหนาวออกมาตลอด, แม้มันจะทำให้ด้านในของเขานิ่มขึ้นแต่ก็ให้สัมผัสถึงความเย็นไปหมดด้วยเช่นกัน กลับกันกับอาวุธคู่ใจของหลานวั่งจี นั้นทั้งหนากว่าและอุ่นร้อนกว่าด้ามของกระบี่ปี้เฉินนัก และยิ่งกว่านั้น ทุกครั้งที่หลานวั่งจีฝังกายเข้ามา มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกลูกไฟเผาไหม้อยู่ในช่องท้องของเขา, ร้อนลวกเสียจนเว่ยอยู่เซียนอยากจะกลิ้งไปบนพื้นเพื่อดับไฟ และหลังจากที่โดนการกระทำอันดุเดือดของหลานวั่งจีทารุณอยู่เป็นเวลาพอสมควรแล้ว ร่างกายของเขาก็อ่อนปวกเปียกทำได้เพียงสะท้านสั่นไหวภายใต้การเอาแต่ใจของหลานวั่งจีเท่านั้น และตอนนี้ถึงแม้ขั้นการบำเพ็ญเพียนของเขาจะสูงกว่าหลานวั่งจีในฝัน แต่ว่าเขาก็ไม่อาจจะขัดขืนชายหนุ่มตรงหน้าได้ จนถึงในตอนที่เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปนั้น เว่ยอู๋เซียนได้แต่หลบไปด้านข้าง, บิดเอวออกเพื่อหวังจะหลบหนี, หากหลานวั่งจีกลับตรึงเขาไว้แน่ และภายใต้การกระแทกอย่างลึกเข้าไปจนสุดอีกไม่กี่ครั้ง, เว่ยอู๋เซียนก็ไม่สามารถเปล่งเสียงอะไรออกไปได้อีก

หลานวั่งจีตะคอกเสียงต่ำ กรอกตรงไปยังข้างๆหูของเขา, “ตกลงผู้ใดเป็นสามี?”

ตอนแรกเว่ยอู๋เซียนยังมึนๆงงๆ จนไม่ทันตอบถูก หลานวั่งจีจึงถามย้ำอีกครั้งด้วยการกระแทกอาวุธคู่กายเข้าไปอย่างลึกที่สุดจนเขาเกือบจะสำลักความสุข เว่ยอู๋เซียนละล่ำละลัก, “เจ้า! เจ้า! เจ้าเป็น, เจ้าเป็นสามี...”

กรรมตามสนองแท้ๆ

จากนั้น, เว่ยอู๋เซียนก็กัดฟันเผชิญหน้ากับการตั้งหน้าตั้งตากระแทกเข้า กระแทกออก ผนังเย็นภายในช่องทางของเขาถูกถูไถจนร้อนขึ้นจากจากเสียดสี ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ส่วนหัวของอาวุธคู่กายของหลานวั่งจีนั้นมีลักษณะขรุขระ ดังนั้นตอนที่มันพุงเข้ามาเสียบแทงข้างในร่างกายของเขา ก็ถูกช่องทางที่ชื้นแฉะนุ่มนิ่มตอดรัดดูดกลืนเป็นระลอกๆ  รูปร่างที่โค้งเล็กน้องของอาวุธประจำกายท่อนนั้น กระแทกไปยังจุดกระสันภายในร่างกายของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เว่ยอู๋เซียนรู้สึกดีเสียจนแทบจะเป็นบ้าไปเสียให้ได้ แต่เขาจำเป็นต้องแสร้งว่า ตัวเองช่างอ่อนแอเหลือทน และจำต้องถูกรังแกอยู่อย่างนั้น  ท่อนเนื้อของเขาเองก็สะบัดขึ้นลงตามจังหวะการสอบเอวบดกระแทกของหลานวั่งจี, เขาเกาะแขนของหลานวั่งจีเอาไว้แล้วอ้อนวอนว่า, “...ท่านพี่...หลานจ้าน...ช่วยนุ่มนวลกว่านี้สักนิดมิได้หรือ? มันเจ็บ...ข้าว่าข้าต้องมีเลือดออกแน่ๆ...”

จริงๆแล้วตรงส่วนเชื่อมต่อของทั้งสองคนนั้นมันแสนจะฉ่ำแฉะ, เสียงของเหลวกระทบกับเนื้อนั้นดังเสียจนหลานวังจีอดที่จะก้มลงมองมิได้, แล้วเขาก็แข็งทื่อไปเสียอย่างนั้น

เว่ยอู๋เซียนส่งเสียงอู้อี้, “มีเลือดออกหรือไม่?”

หลานวั่งจีถอนลมหายใจออกมาอย่างรุนแรง, “ไม่มี”

เว่ยอู๋เซียน, “ไม่มี?เช่นนั้นมันเกิดสิ่งใด?”

หลานวั่งจีกดเสียงต่ำ, “เจ้าแค่เปียกแฉะไปหมด”

ไม่รู้ว่าช่องทางด้านหลังของเว่ยอู๋เซียนได้ถูกเติมเต็มด้วยสารคัดหลั่งพวกนั้นมานานแค่ไหน, อาวุธคู่กายสีเข้มของหลานจ้านเองก็ได้ถูกความฉ่ำแฉะเหล่านั้นเคลือบไว้จนเยิ้มทั่วเช่นเดียวกัน  มีทางเป็นไปได้อยู่ประการเดียวเท่านั้นคือเมือกหล่อลื่นเหล่านั้นหลั่งออกมาจากภายในช่องทางของเว่ยอู๋เซียน

เว่ยอู๋เซียนแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องเช่นนี้เอาเสียเลย, “จริงหรือ? จริงหรือ?” เขาถามในขณะที่กำลังจับมือของหลานจ้าให้ไปสัมผัสส่วนที่พวกเขากำลังเชื่อมต่อกันอยู่ อาวุธประจำกายของหลานจ้านนั้นทั้งหนาและเต็มไปด้วยเส้นเลือดขรุขระ กำลังยัดอัดอยู่ในทางเข้าแคบๆจนตึงแน่น มือของหลานวั่งจีสัมผัสได้ถึงของเหลวหนืด จากส่วนที่เชื่อมต่อกันอย่างแนบแน่น ราวกับมีเข็มพันเล่มทิ่มตำ เขารีบถอนมือออกจากตรงนั้นแล้วจ้องไปที่ส่วนเชื่อมต่อนั่น ของเหลวนั้นเป็นสีใสๆ และไม่ได้มีเลือดปนมาแต่อย่างใด

ร่างกายของเว่ยอู๋เซียนและหลานวั่งจีเข้ากันได้อย่างดีมากๆเมื่อถูกเล้าโลม ร่างกายของพวกเขาก็ตอบสนองกันและกันอย่างดีเยี่ยม อย่างไรก็ตาม เวลานี้ เว่ยอู๋เซียนยังตั้งใจที่จะหยอกเอินหลานวั่งจีต่อไป เห็นมุมปากของเว่ยอู๋เซียนโค้งเป็นรอยยิ้ม หลานวั่งจีก็รู้ทันทีว่าเขาถูกปั่นหัวเข้าเสียแล้ว เขาจึงเสียบอาวุธประจำกายของตัวเองเข้าไปอีกครั้ง ลมหายใจของเว่ยอู๋เซียนแตกกระจายขาดเป็นห้วงๆ จากการถูกแทงและไสเอวกระแทกสะโพกเบียดเข้าออก เขาละล่ำละลัก, “…หลานจ้าน, หลานจ้าน, ให้ข้าลุกขึ้นสักหน่อยได้หรือไม่, ให้ข้าอยู่ข้างบนเถอะนะ?

 .

หลานวั่งจีดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าที่เว่ยอยู่เซียนกล่าวว่าที่จะขออยู่ข้างบนนั้นหมายความว่าอย่างไร เขาจึงลังเลเล็กน้อย เว่ยอู๋เซียนโถมกายเข้าหาเขาแล้วกอดไว้แน่น จากนั้นก็ออกแรงพลิกตัวเปลี่ยนตำแหน่งของพวกเขาสลับกัน

จากนั้นหลานวั่งจีก็นอนอยู่บนพื้นโดยมีเว่ยอู๋เซียนขึ้นมานั่งคล่อมบนตัวของเขาด้านบนแทน สะโพกและก้นของพวกเขายังเชื่อมต่อกันอยู่ ในขั้นตอนระหว่างที่พวกเขากำลังเคลื่อนย้ายตำแหน่ง อาวุธประจำกายที่แสนใหญ่โตของของหลานจ้านก็เสียบเข้าไปในร่างกายของเว่ยอู๋เซียนลึกขึ้น เจ้าสิ่งนั้นควงคว้างอยู่ภายในทั้งยังไม่เลื่อนหลุดออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เว่ยอู๋เซียนตอดรัดมันอย่างยินดี สัมผัสได้ว่าภายในหัวของเขาเริ่มหมุนมึนเห็นหมู่ดาวพร่างพราวอีกครั้ง

เว่ยอู๋เซียนมองต่ำลงมา แยกไม่ออกว่าตรงเบื้องหน้าคือภาพลวงตาหรือไม่ เขารู้สึกได้ว่าหน้าท้องแบนเรียบของตัวเองนูนขึ้นเล็กน้อยจากอาวุธคู่กายของหลานวั่งจีที่เสียบคาอยู่ภายใน เขาไม่สามารถทำอย่างอื่นได้นอกจากใช้มือลูบหน้าท้องของตัวเองดู จากนั้นเว่ยอู๋เซียนก็พยายามจะยกแก้มก้นกลมนวลของตนเองขึ้นแล้วเริ่มขยับควบขี่ ตอนที่เขาควบขึ้นสุดจะเหลือเพียงส่วนปลายของอาวุธคู่กายท่อนนั้นที่คาบคาอยู่ในช่องทางรัก จากนั้นเมื่อเขาควบลงสุด เจ้าสิ่งนั้นจะมุดเขาไปในช่องทางของเขาจนมิดลำทั้งหมดในตำแหน่งที่ลึกสุดๆ ซึ่งเว่ยอู๋เซียนนั้นชอบใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้เขารู้สึกจุกจากการที่เจ้าสิ่งนั้นเข้ามาลึกจนเกินไป หลานจานในวัย 17 ปี ที่อยู่ในความฝันเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาจากการปั่นหัวของเขา เจ้าหนุ่มนั่นไม่สามารถควบคุมแรงกระแทกของตนเองได้เลย  เว่ยอู๋เซียนจึงถูกตอกอัดไม่ยั้งเสียจนขาสั่น เขายันตัวไม่ไหวอีกต่อไป ถึงกับหมดเรี่ยวแรงที่จะวาดลวดลายแล้ว ในสถานการณ์ย่ำแย่เช่นนี้ สิ่งที่เขาทำได้คงมีเพียง อ้าปากให้กว้างแล้ววางมือลงบนหน้าท้องแกร่งของหลานวั่งจีเท่านั้น

เว่ยอู๋เซียนนั้นเกิดมาพร้อมกับเอวที่คอดและสะโพกที่เล็ก แต่แก้มก้นของเขากลับมีเนื้อแน่นและโค้งงอน นิ้วมือของหลานวั่งจีคว้านลึกไปยังเนื้อหนั่นบีบเค้นพวกมันอย่างถึงพริกถึงขิง  ไม่นานจากนั้นทั่วกายของเว่ยอู๋เซียนก็มีรอยช้ำจากการถูกลูบเฟ้นกดคลึงเต็มไปหมด เขาเจ็บจนต้องปัดมือของหลานวั่งจีออกไปให้พ้น แต่หลานวั่งจีดูเหมือนจะไม่พอใจอย่างมาก ใบหน้าของเขาบึ้งตึงสีหน้าดำทะมึน จากนั้นแก้มก้นของเว่ยอู๋เซียนก็ถูกตบอยากแรง จนเกิดเสียงดังเพี๊ยะ!

เว่ยอู๋เซียนตกใจที่โดนตบก้นจนพูดไม่ออก

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครตีก้นของเขามาก่อน ตอนยังเป็นเด็กฮูหยินเจียงก็ลงแส้เฆี่ยนตีแต่ที่บริเวณหลัง หรือไม่ก็ฝ่ามือของเขาเท่านั้น, ยิ่งกว่านั้นนายท่านเจียงเฟิ่งเหมี่ยน และศิษย์พี่เหยียนหลี่ ยังดูแลเขามาอย่างดีโดยตลอด ไม่เคยลงไม้ลงมือตีเขาสักแปะ ตอนที่เขาเห็นเด็กๆที่อยู่ในครอบครัวอื่นๆถูกเปลื้องผ้าทุบตี ก็เห็นแต่การตีที่แผ่นหลัง, เขารู้สึกว่าไม่ว่ายังไงการถูกตีที่ก้นก็เป็นเรื่องน่าอาย เขามองหลานวั่งจีตาคว่ำ เข้าไม่เคยถูกตีเยี่ยงนี้เลยนะ ตอนนี้รอยฝ่ามือของหลานวั่งจีได้ประทับอยู่บนเรือนร่างของเขาเป็นริ้วๆ โดยไม่พูดไม่จา ...นี่ก็เป็นฝีมือของหลานวั่งจีที่อายุแค่ 17 ปีเช่นกัน 

ทันใดนั้นใบหน้าของเว่ยอยู่เซียนก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดงสลับขาว นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอดสู หดหู่ราวกับถูกหยามเกียรติ์อย่างควบคุมไม่อยู่กับเรื่องบนเตียง

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหมดอารมณ์ แม้ช่องทางด้านหลังของเขาจะยังถูกอาวุธประจำกายของหลานวั่งจีเสียบคาอยู่ แต่เขาก็ตะโกนขึ้นมาว่า, “ข้าจะไม่ทำต่อแล้ว!” จากนั้นก็กลิ้งตัวหลบออกมาจากร่างของหลานวั่งจี

เขาพยายามจะใส่เสื้อผ้าและคลานหนี แต่กลับถูกลากขาสองข้างที่อ่อนปวกเปียกกลับไป หลานวั่งจีกำลังอยู่ระหว่างใกล้ถึงจุดสุดยอด เขาทั้งถูกเค้น ถูกหยิก  ถูกดึง ถูกสะบัด ถูกจูบ ถูกสัมผัสลูบ และถูกคุกคามโดยเว่ยอู๋เซียนมานานแล้ว เขาโกรธจนพูดไม่ออก แต่เมื่อพบว่าเว่อยอู๋เซียนกลัวการถูกตีที่ก้นที่สุด เขาจะปล่อยวายร้ายตนนี้ไปได้เช่นไร  เขาแค่โบกมือ เสื้อผ้าของเว่ยอู๋เซียนที่ถูกดึงขึ้นมาถึงเข่าแล้วก็ขาดกระจายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  หลานวั่งจีพลิกตัวเว่ยอู๋เซียนลงแล้วล๊อกข้อมือเขาไว้ด้านหลัง จากนั้นก็ตบไปยังก้นขาวๆของเขาอีกครั้ง

ท่ามกลางเสียงเพี๊ยะๆ ไม่ขาดสาย ร่างกายของเว่ยอู๋เซียนสั่นไม่หยุด เขาทำได้แค่เพียงคร่ำครวญว่า, “มันเจ็บนะ!”

จริงๆมันก็ไม่ได้เจ็บมากสักเท่าใด หากแต่เขารู้สึกอับอายจนรับไม่ไหวต่างหาก เวลาอยู่บนเตียง เว่ยอู๋เซียนไม่เคยลดเสียงของตนเองลงเลย,แม้ว่าทุกครั้งเสียงของเขาจะแหบแห้งลงกลางครันก็ตาม มันไม่ใช่เสียงครวญจากความเจ็บปวด แต่คล้ายกับเสียงครางกระเส่าจากการเชิญชวนยั่วยวนมากกว่า ได้ยินดังนั้นหลานวั่งจีจึงหยุดแล้วมองลงไปเบื้องล่าง

ภายใต้ฝ่ามือของเขาปรากฏก้อนกลมๆขาวๆอยู่สองก้อน เนื่องจากมันถูกฟาดไปแล้วสองสามครั้ง จึงมีรอยสีชมพูเป็นริ้วๆแต้มอยู่บนผิวที่ขาวจัด, เป็นรอยสานกันไปมาของนิ้วมือ  ถูกคว้านควักและกระแทกกระทั้นอยู่นาน ร่องรักนั้นก็แยกออกจากกันเล็กน้อย เผยให้เห็นปากทางที่อ่อนนุ่มลงและบวมเป่ง ซึ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าร่องแค่นี้ทำไมสามารถกลืนกินด้ามจับของกระบี่ปี้เฉิน กระทั่งอาวุธคู่กายของเขาในขนาดโตเต็มที่เข้าไปได้กัน ใกล้กับแก้มก้นในส่วนของจุดซ่อนเร้นนั้นก็มีหยาดของเหลวหยดออกมาเป็นทาง

ดวงตาของหลานวั่งจีเข้มขึ้น

อีกด้านผู้ที่ถูกสังเกตการณ์จนหมดไส้หมดพุงอย่างเว่ยอู๋เซียนก็กลัวว่าหลานวั่งจีจะตีเขาอีกครั้ง เขารีบขมิบช่องทางด้านหลังแล้วพยายามจะเบี่ยงเบนความสนใจของหลานวั่งจีโดยการถูกไถให้ร่องรักของตอนเปิดอ้าออก หวังเพียงจะยั่วยวนให้เขาหันเห มาสนใจสิ่งควรสนใจจริงๆเสียดีกว่า เขาจะได้เลิกทำร้ายก้นแน่นๆสองข้างนั่นเสียที และเป็นไปดังคาดเขาได้ยินเสียงลมหายใจหนักๆของหลานวั่งจีจากทางด้านหลัง เขาพลิกร่างขึ้นแล้วก็กดกลืนอาวุธประจำกายของหลานวังจีเข้าไปภายในร่างกายของตนเองอีกครั้ง การเข้าครอบครองเป็นไปอย่างราบลื่น รู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองถูกเติบเต็มอีกหน เว่ยอู๋เซียนถึงกับผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งออก

แต่ไม่ทันที่จะพ่นลมหายใจออกมาจนสุด หลานวั่งจีก็ฟาดด้านหลังของเขาอีกแล้ว เว่ยอู๋เซียนสะท้านจากการโดนตี ตอดช่องทางรักด้านหลังแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว และตอนที่ปลายสุดของลำอาวุธใหญ่กระแทกโดนจุดกระสันของเขาเข้า ส่วนหน้าของเว่ยอู๋เซียนก็แข็งตึงบีบตัวพ่นหยาดหยดสีขาวน้ำนมออกมา

ดังนั้นทุกครั้งจากนี้ที่หลานวั่งจีกระแทกอาวุธประจำกายเข้าใส่ เขาก็จะตบตีแก้มก้นงามงอนของเว่ยอู๋เซียนไปด้วย, ซึ่งนั่นส่งผลให้ภายในช่องทางรักของเว่ยอู๋เซียนต้องหดเกร็งตอดรัดไปเสียทุกครั้ง ยิ่งกว่านั้นอาวุธคู่กายของหลานวั่งจียังเสียบเข้าไปโดนจุดกระสันของเขาได้อย่างแม่นยำขึ้นทำให้ส่วนหน้าของเขามี อารมณ์ร่วมยิ่งขึ้น มันแข็งขึ้นๆ เป็นการกระตุ้นเร้าความสุขถึงสามชั้น เว่ยอู๋เซียนรู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัว ความยุ่งเหยิงและความซ่านสุขอย่างไม่อาจจำแนกได้ เขากระซิบเสียงอ่อนเสียงหวาน, “อย่าทำเช่นนี้เลย...หลานจ้าน...หยุด....หยุดเถิด...ตื่นได้แล้ว! ตื่น, หลานจ้าน...”

เขารู้ดีว่าหลานจ้านมักจะเกรี้ยวกราดในเรื่องบนเตียงเสมอและเขาก็ชอบความก้าวร้าวรุนแรงเช่นนั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกต้อนให้จนมุมไร้ซึ่งทางหลบหนี

แก้มก้นของเว่ยอู่เซียนถูกตบตีเป็นสิบๆครั้ง จนเนื้อกลมแน่นทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงและอุ่นร้อน, ทั้งยังบวมขึ้นมาเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเหมือนปวดๆเจ็บๆชาๆไม่ต่างจากโดนผึ้งต่อย แถมร่างกายของเขาก็ไวต่อความรู้สึกมากยิ่งขึ้น หลานจ้านแทงอาวุธประจำกายของเขาเข้าไปจนลึกอย่างที่สุดอีกครั้ง เขาโน้มศีรษะลงไปจูบที่ริมฝีปากของเว่ยอู๋เซียน เว่ยอู๋เซียนกอดไหลเขาหลวมๆ, หลอมละลายไปกับรสจูบ หอบหนักจนกระทั่งเขาก็ถึงจุดสุดยอดในที่สุด

ของเหลวสีขุ่นพุ่งกระจายไปทั่วหน้าท้องของพวกเขา จากนั้นหลานวั่งจีก็ปลดปล่อยน้ำรักส่วนของเขาเข้าไปในร่างกายของเว่ยอู๋เซียนตามกันไป

หลังจากโอบกอดกันเพื่อปรับอารมณ์ได้สักพัก เว่ยอู๋เซียนก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า, “…มันเจ็บ...”

หลังจาที่ได้ปลดปล่อยความต้องการออกมาเป็นครั้งที่สอง, ดูเหมือนว่าหลานวั่งจีจะได้สติขึ้นมาแล้ว กำลังนอนทับเว่ยอู๋เซียนอยู่, เขาช่วยตัวเองไม่ได้เช่นกันที่ต้องถามออกมาว่า, “…ที่นี่คือที่ใด?”

เว่ยอู๋เซียน, “…”

แน่นอนว่าเว่ยอู๋เซียนไม่อาจบอกได้ว่าเขากำลังเจ็บก้นอยู่, เขาทำได้เพียงกระซิบว่า, “หลานจ้าน, จูบข้าอีกนะ, เร็วๆเข้า...”

ได้ยินดังนั้นเขาก็เลื่อนสายตามองต่ำลงไป, แล้วยังทำท่าแปลกๆ, ใบหูของหลานวั่งจีก็เปลี่ยนเป็นสีชมพู เขาทำตามที่ถูกบอกไว้ คือกอดเว่ยอู๋เซียนแน่นๆ แล้วเคลื่อนริมฝีปากของตนเองไปประทับรอบๆริมฝีปากของเว่ยอู๋เซียนแล้วเริ่มมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้

เมื่อริมฝีปากของพวกเขาแยกออกจากกัน หลานวั่งจีก็ขบฟันลงเบาๆที่ริมฝีปากล่างของเว่ยอู๋เซียน

จากนั้นพวกเขาทั้งสองจึงตื่นขึ้นมา

พวกเขานอนมองกันไปกันมาอยู่บนเตียงไม้ในเรือนรับรองอยู่สักพัก หลานวั่งจีก็ดึงเว่ยอู๋เซียนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

ในอ้อมกอดนั้นเว่ยอู๋เซียนก็ถูกจูบต่ออีกเป็นเวลานาน เขาหลับตาลงอย่างพึงพอใจ, “หลานจ้าน...ข้าขอถามคำถามท่านหน่อยได้หรือไม่ ที่ท่านมักจะปลดปล่อยในตัวข้าทุกๆครั้ง, มิใช่ว่าท่านต้องการให้ข้ามีคุณชายน้อยสกุลหลานให้ท่านหรอกหรือ?

ในความฝันเขาปั่นหัวหลานวั่งจีแต่กลับจบลงด้วยการขุดหลุมฝังตัวเอง, ดังนั้นเมื่อตอนตื่นขึ้นมาเห็นหน้าหลานวั่งจีอีกครั้ง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหยอกเย้าด้วยเรื่องไร้สาระไปเรื่อยเปื่อยอีก แต่หลานจ้านคนนี้ไม่ได้โดนแกล้งง่ายๆเหมือนเดิมอีกแล้ว เขาแค่ตอบว่า, “เจ้าตั้งครรภ์มิได้”

เว่ยอู๋เซียนยกแขนที่ยังเจ็บอยู่ของเขาขึ้นมารองศีรษะต่างหมอน, “อ่า, ถ้าข้าทำได้, ด้วยจำนวนครั้งที่เจ้าทำรักกับข้าตลอดมาทั้งหมด, คงจะมีเด็กน้อยเป็นขโยงวิ่งเล่นเต็มอวิ๋นเซินปู้จือฉู่ไปหมดแล้วหล่ะ”

หลานวั่งจีแทบจะทนฟังถ้อยคำลามกอนาจารเหล่านี่ไม่ได้, “…หยุดเถอะ”

เว่ยอู๋เซียนยกขาขึ้นมาข้างหนึ่ง, ยกยิ้มมุมปาก, “เขินอีกแล้วหรือ? ข้า...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ, เขาก็รู้สึกว่าหลานวั่งจีกำลังตบก้นของเขาเบาๆ เว่ยอู๋เซียนแทบจะกระโดดลงจากเตียง “ท่านทำอะไรหน่ะ?!!”

หลานวั่งจี, “มาให้ข้าดูหน่อย.”

เว่ยอู๋เซียนลุกขึ้นทันที, ไม่สนใจขาที่กำลังสั่นระริกจนยืนแทบไม่อยู่, “ไม่ต้องหรอก ขอบใจ, หลานจ้าน, ข้าจำได้อย่างชัดเจนเลยนะ ว่าท่านทำสิ่งน่าประทับใจใดไว้ในความฝันของท่าน ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำกับข้าเช่นนั้น!!! ต่อไปในอนาคตท่านก็ห้ามทำเช่นนั้นกับข้าด้วยเหมือนกัน, จริงๆแล้วหากท่านต้องการจะมีอะไรกับข้า ก็มีได้เลย, ข้าจะอ้าขากว้างๆแล้วก็ยอมให้ท่านทำทุกอย่างดังใจไม่ว่าท่านจะต้องทำสิ่งใด—แต่ห้ามตีข้า!!”

หลานวั่งจีดึงเขากลับมาบนเตียง, “ข้าจะไม่ตีเจ้า”

ได้รับคำสัญญาจากเขา, เว่ยอู๋เซียนพลันรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง, “หานกวงจวิน, ท่านต้องรักษาคำพูดนะ”

หลานวั่งจี, “อืม”

ด้วยความเหน็ดเหนื่อย 3 คืนติด, หลานวั่งจีรู้สึกสิ้นเรี่ยวสิ้นแรงขึ้นมา เว่ยอู๋เซียนก็เช่นกัน กระนั้นเขาก็ซุกไซร้เข้าไปในอ้อมแขนของหลานวั่งจีอีกครั้ง  แล้วพึมพำว่า, “ไม่มีผู้ใดเคยทำกับข้าเช่นนี้...”

หลานวั่งจีลูบผมของเขาแล้วประทับจูบลงบนหน้าผากมน จากนั้นก็ส่ายศีรษะ แล้วยกยิ้ม