-ถังอาบน้ำแตก ส่วนหนึ่งจากตอนที่ 95 – มิตรสหายท่านหนึ่งแปลไว้ในทวิตเตอร์
แปล เรียบเรียง :
Siwaporn Sareburanapong (เพจ Everythings with zoom)
หลานวั่งจีถอดริบบิ้นผูกผมเเละผ้าคาดหน้าผากของเขาด้วยตัวเอง
ผมยาวสยายตกลงมาปกคลุมทั่วร่างกายจนถึงเเผ่นหลังที่มีรอยเเส้จากการผิดวินัย
รวมถึงหน้าอกที่มีรอยเเผลเป็นต่างๆอย่างชัดเจน
เว๋ยอู๋เซี่ยนบรรจงใช้ผ้าขนหนูเช็ดที่หน้าอกคนตรงหน้าเบาๆราวกับต้องการถนุทถนอม
เเต่ถึงเเม้ว่าหลานวั่งจีจะเจ็บ ตามวิสัยเเล้วก็คงไม่เเสดงอาการออกมาให้เห็นอยู่ดี
รอยเเผลเป็นเหล่านี้
คือสิ่งที่เรียกว่าร่างกายชายที่สมบูรณ์เเบบ..
มือที่จับผ้าขนหนูค่อยๆละเมียดไล่จากส่วนบนของร่างกายไปจนถึงส่วนไวต่อความรู้สึกอย่างหน้าท้อง
คนถูกสะกิดถึงกับสะดุ้งพลางจับข้อมือของเว่ยอู๋เซี่ยนไว้
" อย่าเเตะ "
น้ำเสียงเรียบต่ำเเละเคร่งขรึมไม่ต่างเช่นทุกครั้ง
หยดน้ำใสๆเกาะตัวอยู่บนขนตาเเผ่ยาว ถึงกระนั้นก็ยังฉายเเววเซื่องซึม
เมื่อถูกหยุดอย่างกะทันหัน คนปากไวก็ได้ทีถาม
"ทำไมล่ะ?
เจ้าไม่ให้ข้าสัมผัสตัวเจ้านานๆเเล้วหรืิอ"
ทันทีที่ได้ยิน ริมฝีปากของหลานวั่งจีคล้ายถูกผนึก
เขาไม่ได้พูดอะไร นั่นยิ่งทำให้เว่ยอู๋เซี่ยนรู้สึกผิด
" ก็ดี.. ข้าจะไม่เเตะต้องตัวเจ้าอีก ทำเองเเล้วกัน
! "
ใบหน้าของคนน้อยใจทำให้คนในถังน้ำเเทบจะลุกขึ้นเดี๋ยวนั้น
หากไม่ใช่ว่าไร้อาภรณ์ใดปกปิดอยู่
ข้อมือของคนที่คล้ายจะลุกหนีถูกตรึงเเน่นกว่าเดิม
เว่ยอู๋เซี่ยนพยายามสะบัดให้พ้น
เเต่ก็ไร้ท่าทีจะสู้เเรงของอีกฝ่ายได้
" หานกวงจิน เจ้าบอกให้ข้าอาบน้ำให้
เเต่ไม่ให้ข้าเเตะต้องเจ้า ทีนี้ยังไม่ยอมปล่อยข้าไปอีก
เจ้าต้องการอะไรจากข้ากันเเน่! "
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
คนโดนถามก็พูดตอบกลับไปอย่างไร้เหตุผล
" ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เจ้าก็ห้ามไป "
สุดจะทน เว่ยอู๋เซี่ยนสาดน้ำในถังใส่ใบหน้าของอีกฝ่าย
เเล้วตะโกนลั่น
" เจ้ามันจอมบงการเเละไร้เหตุผล!! "
ใบหน้าที่เปียกชื้นนิ่งเฉย ซ้ำยังเอ่ยประโยคเดิมใส่
" ข้าบอกเเล้วว่าอย่าเเตะต้องข้า "
คล้ายกับว่าฤทธิ์ของสุราเริ่มเเทรกซึมเข้ามา
หัวของเว่ยอู๋เซี่ยนรู้สึกเหมือนกำลังถูกบีบ
ถึงกระนั้นก็ไม่วายที่จะต่อล้อต่อเถียงคนข้างหน้า
" ถ้าข้าเเตะต้องเจ้าเเล้วมันจะยังไง?
จะลงโทษให้คัดกฏงั้นรึ? หรือจะใช้วิชาปิดปากกับข้าอีกล่ะ "
หลานวั่งจีได้ยินดังนั้นก็ประกายนัยย์ตาวาว
คล้ายกับกำลังโกรธ นั่นทำให้เว่ยอู๋เซี่ยนได้สติเเละสูดหายใจเข้าลึกๆ
มืออีกข้างที่ไร้ซึ่งพันธนาการถูกช้อนเข้าไปใต้น้ำจนถึงร่างกำยำของอีกคน
ออกเเรงเพียงนิดก็จับร่างอีกฝ่ายอุ้มขึ้นมาเหนือน้ำ
"อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่ชอบให้ข้าเเตะตัวเจ้า
เเบบนี้?"
ยิ่งพูดยิ่งทำให้คนถูกช้อนตัวขึ้นมาโมโห
ออกเเรงทั้งหมดดึงคนที่ต่อล้อต่อเถียงไม่หยุดลงมาในน้ำด้วยกัน
เสียงน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่
รู้ตัวอีกทีเว่ยอู๋เซี่ยนก็กำลังนั่งอยู่บนตักของหลานวั่งจี..
ยังไม่ทันได้พูด
หลานวั่งจีสะกดริมฝีปากกล้านั้นด้วยปากของเขาเอง
.. เว่ยอู๋เซี่ยนไม่ได้ขัดขืน
กลับใช้เเขนโอบรอบคอของอีกฝ่ายให้กระชั้นเข้ามาอีก ..
เสียงครางดังสลับจนเเยกเเทบไม่ออก
เว่ยอู๋เซี่ยนผละออกมาก่อนจะยกมือเช็ดเลือดที่ริมฝีปากของตน
พร้อมกับดุอีกคนที่ไม่เคยอ่อนโยนกับเรื่องเเบบนี้เอาซะเลย..
" ทำไมเจ้าถึงได้ทำตัวเหมือนหมาเเบบนี้! "
หลานวั่งจีตอบมันด้วยการกัดเเละดูดริมฝีปากของคนขี้บ่นอีกครั้ง
เว่ยอู๋เซี่ยนขมวดคิ้วไม่ยอมเเพ้ เลื่อนมือลงต่ำ..
เมื่อคนที่เคยดุร้ายกลับโดนเสียเอง
ใบหน้านั้นเปลี่ยนไปเเทบจะทันควัน
เเขนที่โอบกอดอีกฝ่ายอยู่นั้นทิ้งร่องรอยไว้บนผิวหนังอย่างชัดเจน ..
" .. เจ้าอาจจะไม่เคยรู้นะหลานจ้าน
เเต่ข้าชอบเวลาเจ้าโกรธ.. "
น้ำเสียงตื่นเต้นเเละไม่เกรงกลัวนั้นทำให้อารมณ์ในร่างกายของหลานวั่งจีเเทบจะระเบิดออกมา
ผิวกายของเขาร้อนเป็นไฟ มือข้างหนึ่งล็อคเอวของเว่ยอู๋เซี่ยนไว้
ก่อนที่จะกระเเทกขอบอ่างด้วยมืออีกข้าง
.. ถังไม้เเตกออกเป็นชิ้นๆทันที เละเทะไปทั้งห้อง
เเต่นั่นไม่ใช่เวลาที่ทั้งคู่จะมาสนใจ ..
หลานวั่งจีเเทบจะโยนเว่ยอู๋เซี่ยนลงบนเตียง
เว่ยอู๋เซี่ยนพยายามจะพยุงตัวเองขึ้นมาเเม้เพียงเล็กน้อยก็โดนคนดุกดกลับเตียงทันที
ท่าทางของหลานวั่งจีดุร้ายเหมือนสัตว์ป่า..
เขาดูเหมือนเป็นคนละคนกันกับหานกวงจินที่เป็นคนชอบธรรมเเละมีเหตุผล
หลังจากเป็นฝ่ายโดนกระทำอยู่นาน
เว่ยอู๋เซี่ยนถือโอกาสทีเผลอผลักหลานวั่งจีขึ้นไปที่ขอบเตียงอย่างเเรง
ก้มลงกระซิบข้างใบหูนั้น
" รู้มั้ยว่าเจ้าน่ะรุนเเรงมากบนเตียง.. "
เสียงกระซิบพร่าค่อยๆเลือนไป ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะขบกัดใบหูขาวเนียนของหลานวั่งจีเเละครอบงำมันด้วยลิ้นร้อนระอุ
มือที่จับไหล่ของคนทำเป็นเก่งอยู่ค่อยๆเเรงขึ้น
ก่อนที่เว่ยอู๋เซี่ยนจะสะดุ้งเเล้วหันกลับมามองไหล่ของตัวเองซึ่งมีรอยแดงเป็นรูปมือ..
เว่ยอู๋เซี่ยนกดต้นขาของคนข้างล่างไว้ก่อนจะเเสร้งทำเป็นขู่
" ทำอะไรของเจ้าน่ะ ระวังข้าจะ.. "
ไม่ทันพูดจบ
หลานวั่งจีเอื้อมมือไปปลดสายคาดเอวของคนตรงหน้าทันที
นั่นทำให้เว่ยอู๋เซี่ยนอดหยอกล้อไม่ได้
" หานกวงจิน เป็นคนใจร้อนเหรอเนี่ย? "
เมื่อผ้าคาดเอวกำลังจะถูกคนใจร้อนปลดออก
เว่ยอู๋เซี่ยนก็รีบผลักตัวเองออกไปจากมือของอีกคนทันที พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
" ข้าจะถอดมันเอง "
หลานวั่งจีไม่ได้ขัดขืน
อาภรณ์ถูกปลดจากคนตรงหน้าจนไม่เหลืออะไร
นั่นยิ่งทำให้คนมองรู้สึกเหมือนกำลังจะทนไม่ไหว
บทจูบร้อนเเรงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
เเละคราวนี้ดูเหมือนจะรุนเเรงยิ่งกว่าเก่า
มือซ้ายของเว่ยอู๋เซี่ยนกดลงที่หลังคอของหลานวั่งจี
มือขวาไล่ตามเเผ่นหลังที่งดงามเเละทรงพลังของอีกคน
หลานวั่งจีเริ่มไล้มือมาจนถึงเอวเเละสะโพก
สัมผัสจุดบอบบางที่ต้นขาของเว่ยอู๋เซี่ยน
เเละเเน่นอนว่าสัญชาติญานสัตว์ป่าในตัวของเขาก็เริ่มลงไม้ลงมืออีกครั้ง
โดยการหยิกอีกฝ่ายจนเป็นรอย
เว่ยอู๋เซี่ยนผละริมฝีปากออกมาจ้องคนข้างหน้าเขม็ง
" หานกวงจิน
ทำไมเจ้าชอบเป็นเเบบนี้หลังจากถอดเสื้อผ้ากันนะ กำลังทำอะไรอยู่น่ะ
เเบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำ! "
เว่ยอู๋เซี่ยนดึงมือของหลานวั่งจีออกจากเอว
นั่นทำให้คนโดนขัดคอเริ่มส่งเสียงไม่พอใจ
" เว่ยอู๋เซี่ยน.. "
เจ้าคนตรงหน้ายังคงทำหน้าเเสร้งผิดหวังใส่
ก่อนที่จะดึงมือของอีกคนลงมาที่ส่วนล่างของเขาเเทน..
" ข้าจะให้เจ้าบีบมัน เเต่ต้องเป็นตรงนี้ .. "
เเม้เจ้าตัวจะเป็นคนเสนอเเละฝีปากดีไปเอง
เเต่ใครจะรู้ว่าเกิดมาสองชีวิตยังไม่เคยมีใครสัมผัสเเก่นกายของเขา
จะมีก็เเต่เจ้าของอย่างเขาเท่านั้น
สัมผัสจากหลานวั่งจีทำให้ตัวเริ่มสั่น..
เเต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เว่ยอู๋เซี่ยนเหยียดร่างกายอย่างไม่รู้ตัว
มือโอบรอบหลังของคนตรงหน้า
เมื่อหลานวั่งจีเพิ่มความเร็วของมือ
นั่นยิ่งทำให้เจ้าคนดื้อครางกระเส่าเเละหลับตาพริ้ม
ทันใดนั้นมือซุกซนก็เริ่มเล่นเเก่นกายของอีกฝ่ายเช่นกัน..
ความร้อนระอุอยู่ที่มือจนเเทบไหม้
ทั้งยังขยายตัวใหญ่เเละเด้งลงบนฝ่ามือของเขาคล้ายเหล็ก
เเค่ได้สัมผัสก็ยิ่งทำให้ใบหน้าของเว่ยอู๋เซี่ยนแดงก่ำ
เขาไม่เคยคิดว่าจะได้จับของอีกคนเเบบนี้ด้วยซ้ำ..
เเต่เพราะไม่คิดว่าจะได้จับ
นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเเละเล่นกับมันอย่างช่ำชอง
ลมหายใจของหลานวั่งจีเริ่มหนักขึ้น สลับกับเสียงครวญครางเคลิบเคลิ้มของเว่ยอู๋เซี่ยน
ยิ่งทำให้เเรงต้านทานระหว่างพวกเขาต่ำลง
เว่ยอู๋เซี่ยนรู้สึกเหมือนเลือดขึ้นหน้า
เเรงสัมผัสทำให้เสียวซ่านจนเเทบทนไม่ไหว เสียงครางขาดห้วงไปจากลำคอ
" หลานจ้าน.. ร รอก่อน ข ข้า.. "
ไม่นานนักของเหลวสีขาวขุ่นก็พุ่งกระฉูดไปที่หน้าท้องของหลานวั่งจี
ในเวลาไล่เลี่ยกันของอีกฝ่ายก็ถูกส่งมาบนร่างกายของเขาเช่นกัน..
เเละค่อยๆเคลื่อนไหลจากหน้าท้องลงมาสู่เเก่นกายของเขาอย่างน่าอาย
***[MDZS
Spoiler] สปอยล์ฉากถังไม้ –
ฉากสารภาพรักค่ะ***
มิตรสหายท่านหนึ่งจากทวิตเตอร์
Shared to login users only 2356views 34favs 16
2018-09-11
21:32:40
สปอยล์นี้เป็นอันที่พิงค์ดูจากต้นฉบับเอง
+ ใช้
MTL เทียบ + เก็บเล็กผสมน้อยมาจากสปอยล์อังกฤษนะคะ
ถ้าผิดพลาดประการใด
ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ
คำเตือน
:: สปอยล์หนักมาก
มากจริง ๆ สปอยล์ไปถึงว่าใครเป็นคนร้าย
รับความเสี่ยงกันเองนะคะ
55555555
ฉากถังไม้
- เป็นฉากที่พี่วั่งจะเมาเป็นครั้งที่สามค่ะ
- ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนอยู่ที่อวิ๋นเมิ่ง
แล้วเว่ยอิงก็เล่าเรื่องสมัยเด็ก
ๆ ให้พี่วั่งฟัง ว่าเคยแอบเก็บผลไม้
+ จับไก่ฟ้าเยอะแยะบลา
ๆ
- ทีนี้พอพี่วั่งเมา
ปรากฏว่าพี่ไปทำทุกอย่างที่น้องเล่าให้ฟังค่ะ
เก็บผลไม้ จับไก่เอามาให้น้องเฉย
555555555555555555555555
- ทีนี้พอตัวเลอะ
น้องก็เลยเตรียมน้ำให้อาบ
แต่ไป ๆ มา ๆ พี่วั่งก็ดึงให้น้องลงมาอาบในถังไม้ด้วยกันค่ะ
ทีนี้ความใกล้ชิดก็มา
ก็คือมีจูบกัน แล้วก็ ... เอ่อ ใช้มือให้กันน่ะค่ะ
- แล้วพอผ่านไปสักพัก
จู่ ๆ น้องดันพูดคำว่า ขอบคุณ ขึ้นมา พี่วั่งที่กลัวคำนี้ของน้องก็ตัวแข็งทื่อ
สร่างขึ้นมาทันที แล้วก็ลุกจากถังไม้เอาผ้ามาคลุมน้อง
แล้วตัวเองก็ไปแต่งตัว
ทีนี้สถานการณ์ก็กระอักกระอ่วนมาก
น้องก็ขอโทษ แล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองรักพี่วั่งอยู่ฝ่ายเดียว
ก็คือหนีออกมาเดินเล่นข้างนอกค่ะ
- จบฉากถังไม้
ต่อฉากพี่ซีเฉินเก้วกาด
-
ฉากพี่ซีเฉินเก้วกาด
- น้องออกมาเดินข้างนอก
(จากฉากถังไม้)
น้องก็ไปเจอพี่ซีเฉินกับจินหลิงที่ถูกจินกวงเหยาจับตัวอยู่ค่ะ
- ทีนี้ตรงนี้
พี่ซีเฉินกับน้องคุยกัน
แล้วเหมือนน้องพูดแนว
ๆ ว่าไม่ได้อะไรกับพี่วั่งค่ะ
(บอกว่านอนแยกห้องกัน
+ พี่วั่งไม่รู้ว่าตัวเองออกมา
ฯลฯ) แล้วก็บอกประมาณว่าจำเรื่องอะไรหลังจากซื่อเจี่ยตายไม่ได้เลย
- พี่ซีเฉินโกรธที่น้องเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย
ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ไม่รู้ความรู้สึกของพี่วั่งเลยด้วย
แล้วก็บอกว่า ยังไงวั่งจีก็คงไม่มีวันเล่า
เจ้าก็คงไม่มีวันถาม
งั้นข้าจะเป็นคนเล่าเอง
- ย้อนความไปสมัยหลังซื่อเจี่ยตาย
น้องควบคุมพลังไม่ได้เกือบโดนกองทัพศพตัวเองฆ่าตาย
แต่พี่วั่งช่วยน้องไว้
แล้วพาหนีไปที่ถ้ำค่ะ
ระหว่างนั้นพี่กุมมือน้อง
คอยให้พลัง แล้วก็พูดกับน้องตลอดซ้ำ
ๆ
- น้องที่เบรคดาวน์ไม่รับรู้อะไรแล้ว
พูดกับพี่แค่ว่า ‘ไสหัวไปซะ’ ซ้ำ ๆ คำเดียว
- คนสกุลหลาน
+ ท่านลุง
+ พี่ซีเฉินตามมาจนเจอ
จะมารับตัวพี่วั่งกลับไป
พี่วั่งรอดูว่าน้องปลอดภัยแล้ว
เลยยอมกลับไป แล้วบอกว่าตัวเองผิดที่ช่วยห้ามน้องไม่ได้
แล้วก็ขอรับโทษในสิ่งที่น้องทำลงไป
- พี่วั่งถูกเฆี่ยนด้วยแส้ที่รอยแผลไม่มีวันหาย
33 ที + ขังคุก 3 ปีค่ะ แต่พอรู้ว่าน้องตาย
ก็หนีออกไปตามหาที่ล่วนจั้งกั่ง
- พี่ซีเฉินเล่าทั้งหมด
พูดประมาณว่าแบบ “เขา (พี่วั่ง) ช่วยเจ้าหนีไปในถ้ำ
คำพูดที่เขาพูดกับเจ้า
สายตาที่เขามองเจ้า
ต่อให้เป็นคนตาบอดหูหนวกก็เข้าใจว่าเขารู้สึกยังไง
เพราะงั้นท่านลุงถึงได้โกรธนัก
... วั่งจีเป็นศิษย์ตัวอย่าง
ไม่เคยทำตัวเสื่อมเสียแปดเปื้อน
ถ้าในชีวิตเขาจะมีความผิดพลาดอะไรสักอย่าง
ความผิดพลาดนั้นก็คือเจ้า
! แล้วเจ้า
เจ้ายังบอกว่าเจ้าไม่รู้
คุณชายเว่ย ตั้งแต่เจ้ากลับมา
(ท่อนนี้ไม่แน่ใจค่ะ)
น่าจะเห็นทุกสิ่งที่เขาแสดงออกมาแล้ว
ทุกคืน ... ทุกคืนกับเขา แล้วยังจะบอกว่าเจ้าไม่รู้อีกหรือ
?”
- แล้วก็บอกให้น้องคิดดูว่าโดนเฆี่ยน
33 ที เจ็บปวดแทบตาย แต่พอรู้ว่าน้องตาย
ก็ยังจะเอาร่างสะบักสะบอมของตัวเองไปที่ล่วนจั้งกั่ง
ประมาณนี้ค่ะ
- น้องรู้ความจริงก็ช็อกมาก
จะกลับไปหาพี่ แต่จินกวงเหยาก็จับตัวไว้
เป็นตอนที่พี่วั่งมาถึงพอดีค่ะ
- จบฉากนี้
-
ฉากสารภาพรัก
- ต่อจากฉากเก้วกาดเลยค่ะ
- จินกวงเหยาเอาดาบจ่อคอน้อง
พี่วั่งเลยยอมเก็บดาบแล้วผนึกพลังค่ะ
ระหว่างนั้นน้องบอกว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับพี่
จินกวงเหยาก็พูดประมาณแบบ
พูดตรงนี้ก็ได้
- จินกวงเหยาคงคิดว่าน้องจะไม่พูด
แต่นี่เว่ยอู๋เซี่ยนค่ะ
น้องพูด 555555
V
V
“หลานจ้าน ! หลานวั่งจี ! หานกวงจวิน ! ข้า ... เมื่อครู่ ข้าอยากขึ้นเตียงกับเจ้าจริง
ๆ นะ !"
- แน่นอนว่าทุกคนช็อก
ช็อก ช็อกค่ะ 555555555555
- หลังจากทุกคนช็อก
จินกวงเหยาก็เอาดาบออกจากคอน้อง
น้องก็วิ่งไปกอดพี่วั่งแน่น
แล้วก็พูดต่อ
น้อง
: "หลานวั่งจี
เจ้าได้ยินที่ข้าพูดไปหรือเปล่า
?"
พี่
: "เจ้าพูดว่า
....." (น่าจะอายเกินกว่าจะพูดทวน
5555555555555)
น้อง
: "ข้าพูดว่าข้าอยาก
...."
เป็นพี่ซีเฉินที่ทนไม่ได้ค่ะเลยกระแอมขัดจังหวะ
55555555555555555555555555555555
แล้วน้องก็ขอโทษแบบชิว
ๆ (?) ว่าขออภัยด้วยท่านประมุขหลาน
แต่ข้าทนรอไม่ไหวจริง
ๆ
- แล้วหลังจากนั้นฝนก็ตกค่ะ
จินกวงเหยาเลยให้ทุกคนเข้าไปในวัด
พี่วั่งเจอเบาะสี่อัน
ให้ทุกคนนั่ง แต่ทั้งจินหลิงทั้งพี่ซีเฉินไปนั่งคนละมุม
คือเอาให้ไกลจากพี่วั่งกับน้องเว่ยให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แล้วก็เอาแต่มองไปข้างนอกอย่างกับมีอะไรน่าสนใจอยู่ข้างนอก
5555555555555555555555555555555555555555555555555555
- ทีนี้พอน้องมีโอกาสได้พูดต่อ
น้องก็เลยบอกว่า "หลานจ้าน มองข้า"
"ความจำข้าไม่ดี
ข้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้
ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากซื่อเจี่ยตายไปด้วย"
- แล้วน้องก็กอดพี่
แล้วก็สัญญาค่ะ : "แต่หลังจากนี้ ข้าจะจำทุกสิ่งที่เจ้าพูด
ทุกสิ่งที่เจ้าทำ"
"เจ้าดีมาก
ข้าชอบเจ้า หรือจะบอกว่า ตกหลุมรักเจ้า รักเจ้า ต้องการเจ้า ไปจากเจ้าไม่ได้ อะไรก็ได้ที่เจ้าจะเรียกความรู้สึกนี้"
"ข้าอยากออกล่าราตรี
(เยี่ยเลี่ย)
กับเจ้าไปตลอดชีวิต"
"ข้าอยากขึ้นเตียงกับเจ้าทุกวัน
ข้าสาบานว่าข้าไม่ได้พูดพล่อย
ๆ หรือแกล้งหยอกเจ้าเหมือนทุกครั้งที่ข้าทำ
หรือพูดเพราะรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ"
"ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากว่าข้าชอบเจ้า
ข้าไม่ต้องการใครนอกจากเจ้า
เจ้าจะทำอะไรกับข้าก็ได้อย่างที่เจ้าต้องการ"
แล้วหลังจากนั้นจู่
ๆ ลมจากพายุฝนข้างนอกก็พัดเทียนดับ
วัดก็มืด
ภายในความมืดนั้น
พี่วั่งกอดน้องแน่น
(บางสปอยล์ก็บอกว่าจุ๊บ
บางสปอยล์ก็บอกว่ากอดแล้วขยับปากพูดไม่ได้น่ะค่ะ
อาจจะหน้าจมอก ?🙈🙈🙈)
- หลังจากนั้นพี่วั่งก็ทวนคำพูดน้องว่า
"ตกหลุมรักเจ้า
รักเจ้า ต้องการเจ้า ไปจากเจ้าไม่ได้ ..." แล้วน้องก็ขานรับในแต่ละคำค่ะ
- แล้วก็บอกประมาณว่า
”ถ้าไม่ใช่เจ้าก็ไม่ต้องการใครทั้งนั้น
ต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”
- พี่วั่งกอดน้องแน่น
จนน้องได้ยินเสียงหัวใจ
รู้สึกถึงความรู้สึกพรั่งพรู
แล้วน้องก็รู้สึกเหมือนมีหยดน้ำตาหยดที่คอตัวเองแล้วหายไปค่ะ
ใช่ค่ะ
นังสองคนนี้ถูกจับตัวอยู่ค่ะ
และชรั่ยค่ะ
ที่นี่คือวัด สวัสดีค่ะ 5555555555555555555555555
ฉากสารภาพรักก็จะประมาณนี้
จบแย้วค่ะ
ทั้งหมดนี้จะอยู่ในนิยายประมาณช่วงตอนที่
95-100 ประมาณแถว ๆ นี้ล่ะค่ะ
