บทนี้เป็น ฟิค แปล นะคะ มิได้แต่งเอง แปลเพื่อเสพ กันขำๆนะ ภาษาอังกฤษของเราอาจจะไม่ได้ดีนัก หากมีข้อผิดพลาดอยู่บ้างก็ขอน้อมรับไว้ ณ. ที่นี้
ต้นฉบับ https://archiveofourown.org/works/12698091/chapters/28954515?view_adult=true
ผู้แต่ง Ode_To_Elliot
ชื่อ อังกฤษ Knock Knock? (or not) มี สองตอนนะคะ แปลแต่ตอนที่ 1/2 NiorB เท่านั้น !!
ก๊อก ก๊อก ? (จะเคาะ หรือไม่เคาะดีนะ?)
การซ้อมวันนี้ไม่ค่อยราบรื่นนัก พวกเขาเต้นไม่พร้อมกันเลย
แจ๊คสันทิ้งตัวลงกับพื้นหลังจากเต้นแบบเดิมซ้ำๆไม่ต่ำกว่า 50 รอบแล้ว
เขาหมดแรงแล้วหล่ะ
"ฉันว่า วันนี้เราพอกันแค่นี่ก่อนดีกว่า" จินยองประสานมือเข้าด้วยกัน
."เดี๋ยวเราค่อยมาต่อกันพรุ่งนี้
ฉันว่าตอนนี้คงไม่ไหวกันแล้ว พวกนายไปพักกันเถอะ"
หลังจากมองไปยังเหล่าเมมเบอร์ แจบอมพยักหน้าเห็นด้วย ยูคยอมก็พยักหน้า
และลากแบมแบมที่ดูง่วงนอนออกไปจากห้องซ้อมก่อนจะเอ่ยลาลวกๆ
ยองแจยืนขึ้นแล้วยืดกล้ามเนื้อก่อนจะจับกระเป๋าและโทรศัพท์ขึ้นมา
แล้วชะงักนิดหน่อยก่อนออกจากห้อง
"ราตรีสวัสดิ์ ฮยอง" เขาพูดก่อนจะเดินลับตาไป
แจ๊คสันรู้สึกว่ามีใครสะกิดเขาด้วยนิ้ว จึงหันไปดู
เขาแน่ใจว่าจะเป็นมาร์ค
แจ๊คมองไปยังพี่ใหญ่ของวง
"นายจะไปด้วยกันไหม" มาร์คถาม
แจ๊คสันมองไปรอบๆห้องซ้อมก็เห็นจินยองกำลังนวดไหล่ให้แจบอมพร้อมกับกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างข้างๆหู แจบอมดูเขินๆ
แต่ก็พยายามปรับสีหน้าเหมือนกำลังพูดคุยเรื่องทั่วไปกับเพื่อนธรรมดา แต่อยู่ๆ
แจบอมก็ทำหน้าแปลกๆ แจ๊คสันแทบอยากจะขยี้ตา
"นั่นมันอะไรวะ!?"
แจบอมอ่ะนะ จะหน้าแดง
เขามองอีกครั้ง แล้วสีหน้านั่นก็หายไป
แจ๊คสันสะบัดศรีษะ บางทีเขาอาจจะอยู่ดึกเกินไป สมองเลยทำงานไม่ปรกติ
"เฮ้!! จากดาวโลกถึงแจ๊คสัน, คืนนี้นายจะนอนที่นี่ไหรือไง?" เสียงของมาร์คทำให้เขากลับมาสู่โลกแห่งความจริง
แจ๊คสันต้องใช้เวลานิดหนึ่งถึงจะคิดประโยคสนทนาตอบมาร์คออกไปได้
"อ่า..., ใช่ ใช่ เราไปกันเถอะ" แจ๊คสันทำท่าลุกลี้ลุกลน ลุกขึ้นยืน มาร์คได้แต่กรอกตาแล้วลุกขึ้นเป็นเพื่อน
"ราตรีสวัสดิ์พวกนาย
ไปแล้วนะ
ฉันเหลือราเมนไว้ให้พวกนายอยู่บนเคาเตอร์" แจ๊คสันตะโกนบอกระหว่างที่กำลังเดินไปที่ประตูห้องซ้อม.
"พวกนาย พ่องสิ เรียกฮยอง สิ เจ้าโง่"
แจ๊คสันได้ยินเสียงแจบอมบ่นตามมาไกลๆ ราวกับมีลมร้อนพัดผ่านมาวูบหนึ่ง
..........
ร้อน
มันร้อนเกินไป
แจ๊คสันกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยถีบผ้าห่มทิ้งตกลงไปยังบนพื้น และเปิดแอร์
เขารู้สึกคอแห้ง
กระหายน้ำ
เขามองไปยังรูมเมทที่นอนส่งเสียงอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
บ้าจริง
ทำไมเขาถึงต้องเป็นคนที่ไม่สามารถทนเวลาอากาศเปลี่ยนได้นะ
กัดฟันลุกจากเตียง แล้วเดินสะโหลสะเหล ไปยังทางเดินนอกห้อง
เขาเกือบจะเปิดประตูห้องครัวอยู่แล้วเมื่อ...
"ฮรึก"
แจ๊คสันหยุดนิ่ง
นั่นอะไรวะ?
ใครแมร่งอยู่ตรงนั้น?
"อ่าห์. ฮาห์-ฮืมมม"
ชิบหาย, แจ๊คสันตกใจรีบถอยหลับไปยังทางเดินในห้องโถง
เขาจำเสียงนั่นได้
ทันใดนั้นท่าทางแข็งทื่อจากการตกใจในตอนแรกของเขาก็เปลี่ยนเป็นการผุดร้อยยิ้มของปีศาจร้ายขึ้นมาแทน
นี่มัน...นึกว่ามีอะไร
ท่านลีดเดอร์ผู้สูงส่งกำลังดูหนังโป๊ะหล่ะมั้ง เสียงนั่นคงเป็นเสียงที่เขากำลังช่วยตัวเอง
และแจ๊คสันก็เลยคิดว่า อ่า นี่น่าจะเก็บไว้ใช้แบล๊คเมย์ได้
ดังพระเจ้าเป็นใจ
ดูเหมือนแจ๊คสันจะมีอุปกรณ์ที่เหมาะสมอยู่กับตัวเสียด้วย
เขาค่อยๆเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
และเปิดประตูเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้เข้าไปในครัว
เขาเกือบจะเรียกแจบอมแล้ว - หากไม่เห็นซีนตรงหน้าเสียก่อน
แจ๊คสันเกือบทำโทรศัพท์หลุดมือ
เชรี้ย!!
เขาคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นลม
แจบอมไม่ได้กำลังดูหนังโป๊ะ
"ฮ่าห์, ทะ..อ่าห์.."
เขาถูกดันเข้าไปติดกับตู้เย็นโดยจินยอง ...คนที่กำลัง....เอ่อ...อยู่ในตัวแจบอม
แจ๊คสันขยี้ตา
จินยองกำลังเอากับแจบอมอยู่
ขอให้นี่เป็นแค่ความฝัน
เขาหยิกตัวเอง
เจ็บ และภาพของคนพวกนั้นก็ยังอยู่
ตอนเข้ามาเขาเข้ามายังไง แจ๊คสันรีบออกไปจากห้องครัวแบบนั้น
ใช่ แจ๊คสันมีอีกเสียงกำลังถกเถียงหันอยู่ในหัวของเขา
เขาต้องกลับไปยังห้องของเขา
แอบหยิบน้ำจากแก้วที่ยองแจรินไว้บนโต๊ะข้างเตียงมาดื่ม แล้วทำเป็นว่าการที่เขาไปที่ห้องครัวเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
ตั้งสติได้แล้ว เขาก็เดินออกไป - แล้วหยุด
....
เขาคงเป็นคนตอแหลถ้าเขาบอกว่าเขาไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องที่เกิดขึ้น
ซึ่งมันคงจะเลยคำว่าตอแหลไปแล้ว
และแจ๊คสันก็อดชื่นชมตัวเองในความซื่อตรงของตัวเองไม่ได้
แต่มันผิดไม่ใช่เหรอ
เขาตำหนิตัวเอง
แต่พวกนั้นยังไม่เห็นเขานี่
ไม่นะ!
ช่ายยยน่า!
แจ๊คสันกำลังหัวหมุน และ ไม่! เขายืนยัน
ฉันจะไม่กลับไปดูเมมเบอร์ของฉันกำลังมีเซ็กส์กันในครัว
แต่แล้วกลับได้ยินเสียงครางของแจบอม
อ่า แม่เอ้ย!!
เขาเข้าสู่ด้านมืดเสียแล้ว
แจ๊คสันแง้มประตูครัวออกนิดหน่อยแล้วแอบมองพวกนั้นจากรอยแยกเล็กๆนั่น
พระเจ้า!!
จินยองกำลังยึดแจบอมไว้ด้วยสะโพกของเขา
โดยการดันตัวตนเข้าไปยังอีกคนที่กำลังใช้ฟันกัดริมฝีปากเพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองส่งเสียงกรีดร้องออกมา
จินยองล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อยืดแขนกว้าง แล้วบีบหัวนมของแจบอม
ซึ่งมันทำให้แจบอมตอบสนองด้วยการสะท้านกาย แล้วแอ่นหลังให้จินยองมากขึ้นกว่าเดิม
แจ๊คสันเห็นจินยองยกยิ้มที่มุมปาก
"โอ้ ชอบไหม พี่อยากให้ผมทำมันอีกไหม?" จินยองถามด้วยดวงตาเป็นประกาย
พร้อมริ้วหนวดแมวพาดใต้ตา
จินยองละสายตาจากแจบอมแล้วมองไปยังตู้เย็น
แล้วก็มีความคิดหนึ่งแวบออกมา
เขาเปิดตู้เย็นแล้วหยิบก้อนน้ำแข็งจากถาดทำน้ำแข็งออกมา แล้วปิดประตูตู้ จากนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
มีเสียงบ่นงุ้งงิ้งเล็กน้อยจากแจบอมที่ถูกลากมานั่งด้วยกันกับเขา
"ถ้าผมทำแบบนี้หล่ะ?" จินยองบอกแจบอมพร้อมกับจัดแจงท่าทางของพวกเขาเสียใหม่
จินยองค่อยๆไล้น้ำแข็งไปบนหน้าอกที่สวยงามกว่าใครของแจบอมจนเป็นทาง
แจ๊คสันจ้องแจบอมตาไม่กระพริบ
แจบอมทั้งดิ้น ทั้งครวญคราง เมื่อจินยองปรนนิบัตรกับแจบอมแบบนั้น
แจ๊คสันมักจะทึ่งกับมิตรภาพของสองคนนี้เสมอ พวกเขามักจะใกล้ชิดกันตลอดเวลา
บางครั้งก็ใกล้ชิดเสียจนน่าสงสัย แล้วเขาก็ไม่เคยหยุดสงสัย
แต่พอมาเห็นพวกเขาแบบนี้ยิ่งทำให้แจ๊คสันสงสัยเข้าไปใหญ่ นี่พวกเขาทั้งคู่ทำแบบนี้กันมานานแค่ไหนแล้ว
ความคิดหยุดชะงักลงชั่วคราวจากเสียงคราง เบาๆ
แต่แมร่ง แจบอมดึงสติเขาอีกครั้ง
ตอนนี้แจบอมผงกหัวขึ้นค้างไว้ ในขณะที่จินยองสอดใส่ท่อนเอ็นของเขาเขาเข้าไปยังไม่ทันสุด
แจบอมครางหงิงอย่างทุรนทุราย
เมื่อน้ำแข็งอีกก้อนถูกประทับลงบนติ่งยอดหน้าอกที่ไวต่อการสัมผัสอย่างมากของเขา
แจ๊คสันไม่เคยคิดเลยว่า แจบอมจะเป็นรับ..ยิ่งกว่านั้น
อ่า...สายครางเสียด้วย
นี่เป็นเหตุให้แจบอมครางดังมากขึ้นกว่าเดิม เสียงครวญกระเส่าเร่าร้อนเพิ่มโวลุ่มขึ้นกว่าก่อนหน้า จินยองเอาก้อนน้ำแข็งที่กำลังจะละลายอีกก้อนไปวางไว้ตรงส่วนปลายของเอ็นที่เปรอะสารคัดหลั่งของแจบอมแล้วเคลื่อนมันขึ้นลงตามความยาวของท่อนเนื้อ แจบอมพยายาม ขัดขืน ต่อต้านสัมผัสนั้น
แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
"ห่า, จินยอง , มันเจ็บ!"
แจบอมหอบตัวโยน แต่จินยองก็ไม่หยุดมือ
จินยองยิ้มร้าย แล้วกัดเข้าที่ไหล่ขาวเนียนละเอียดของแจบอม
ทำให้แจบอมตกใจจนต้องกอดจินยองไว้
"แต่พี่ก็ชอบแบบนี้ ...หรือไม่ใช่?" พี่รัดผมแน่นขึ้นอีกนะเนี่ย ผมจะถือว่าเป็นหลักฐานแสดงว่าพี่กำลัง.....ถูกใจ"
จินยองพูดไปพร้อมกับกระแทกใส่แจบอมหนักขึ้น
รุนแรงขึ้น เสียจนแจบอมถึงกับต้องเกาะไหล่ของจินยองเอาไว้ เพื่อกันไม่ให้ตนเองร่วงหล่นลงมาจากตักของคนน้อง
แจ๊กสันมองสีหน้าที่แจบอมแสดงออกมาอย่างหลงไหล
แจบอมดูกระอักกระอ่วนที่จะให้คำตอบ ราวกับเขาไม่ต้องการจะยอมรับในสิ่งที่จินยองพูดก่อนหน้า
อ่า..แจ๊คสันไม่เคยคิดเลยว่า แจบอมจะเป็นพวก submissive มันจะหักมุมอะไรขนาดนั้น
แจ๊คสันพบว่าเขาชอบเวลาที่คนพี่กัดริมฝีปากพยายามกลั้นเสียง แม้การทำแบบนั้นจะไร้ประโยชน์ก็ตาม
เขาชอบเวลาที่แจบอมแอ่นหลังจนโค้งเมื่อจินยองโน้มตัวลงมาทิ้งรอยฟันไว้ยังกระดูกไหปลาร้าแสนงดงามของแจบอม
จริงๆแล้วแจ๊คสันหน่ะ ชอบแจบอมมาตั้งนานแล้ว และใช่ แจบอมเป็นผู้ชาย ในแบบ..เอ่อ..
ซึ่งแจ๊คสันเป็นคนที่มีความคิดเปิดกว้าง
มันเริ่มมีความคับตึงในกางเกงของเขา แล้วส่วนที่เริ่มแข็งมันเริ่มเจ็บ
แต่เขาก็ยังไม่ขยับที่จะช่วยตัวเองในตอนนี้หรอกนะ
หนึ่ง คือเพราะถ้าเขาถูกจับได้
เขาไม่สามาถพูดได้เต็มปากว่าเห็นพวกแจบอมกับจินยองโดยบังเอิญ
เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ และกำลังแอบดูหนังสด
สอง คือ
เพราะเขาไม่สามารถละสายตาจากสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในห้องครัวได้ จะว่าเขาแปลก
หรือหมกมุ่น แจ๊คสันคิดว่าตัวเองคงจะผ่านจุดนั้นมานานแล้ว
เขาเห็นจินยองละริมฝีปากออกจากคอของแจบอม
เพื่อเชครอยที่ตนเองทำไว้อย่างพึงพอใจ
จินยองทอดสายตามองแจบอม อย่างมีความหมาย
"ถ้าพี่ไม่ชอบ พี่คงไม่มากับผมไม่ใช่เหรอ?"
จินยองยิ้มแบบโรคจิต
แจบอมมองรอยยิ้มนั่น ..หน้าแดง.."นายก็รู้นิว่า..นั่น...ฮ่าห์...ปะ..เป็นไปไม่ได้"
เขาหอบหนัก
ขณะที่จินยองยังตั้งหน้าตั้งตาดูดเลียหัวนมข้างหนึ่งด้วยลิ้น และเอ็นดู
บีบคลึงหัวนมอีกข้างด้วยมือสากไปพร้อมกันจินยองมองตอบแจบอมพร้อมยกคิ้วเครียด
" หรือพี่จะมีปัญหา ฮึ!?" จินยองถามพร้อมกดเสียงต่ำ
จินยองหยุดขยับมือที่กำลังสาวรูดท่อนเอ็นของคนพี่
จนได้ยินเสียงสะอื้นประท้วงของอีกคนออกมา จินยองทำเป็นไม่สนใจ คลายนิ้วมือออก แจบอมคำรามในคออย่างขัดใจ
ผิดหวังที่อยู่ๆความสุขที่กำลังจะพุ่งทะลักเกือบแตะปลายฝัน ถูกหยุดลง
"นะ.นั่น เพราะ.."แจบอมรู้สึกถึงแรงที่จินยองกำลังขย้ำเข้าที่สะโพกของเขา
".......เพราะ?" จินยองแสร้งทวนคำถามและทำท่าเบื่อหน่าย
จินยองกดเล็บลงไปในรูเล็กๆด้านบนตรงปลายแท่งเอ็นของแจบอม แล้วมองคนพี่สะอื้นไห้ออกมาด้วยความหฤหรรษ์
เขาหยุดกระแทกเอ็นเข้าออกอย่างรุนแรง
และเปลี่ยนจังหวะตอกอัดไปยังบั้นท้ายของแจบอมให้ช้าลง
แจบอมครางหงุดหงิดเมื่อจินยองขยับตัวอย่างเชื่องช้าภายในตัวของเขา เหนื่อยจะร้องขอให้จินยองเลิกแกล้งแล้วยอมให้เขาปลดปล่อย แต่จินยองก็ไม่ทำตาม
"ผมถามพี่อยู่ไม่ใช่เหรอ?"จินยองพูดเสียงนุ่ม
เขาขย้ำสะโพกนิ่มของแจบอมแน่นขึ้นเท่าที่เขาจะทำได้ จากจุดที่แจ๊คสันอยู่หลังประตู
เขาต้องกลืนน้ำลาย
แจ๊คสันไม่รู้มาก่อนเลยว่าจินยองก็มีด้านแบบนี้อยู่ในตัวด้วย
ใช่ จินยองมีเสน่ห์ คาริสม่า และโคตรหล่อ แต่เมื่อเห็นด้านนี้ เอ่อ
ด้าน Dominant ของเขา ทำให้แจ๊คสัน เอ๋อไป อย่างสิ้นเชิง
แต่ก็อีกแหละ
เขาจำได้ว่าเขาเคยเห็นด้านซาดิส์ซาดิส์โดยธรรมชาติของจินยองมาก่อนนะ
(มักจะเป็นทุกครั้งเวลาที่จินยองบูลี่เมมเบอร์คนอื่นๆ โดยเฉพาะยูคยอม เด็กน้อยที่น่าสงสาร)
...บางทีเขาควรจะเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
และแจบอม
แจ๊คสันไม่ได้ใส่ใจหากจะได้ยิน ไฮโนท นั่นอีกครั้ง แมร่งโคตรทำให้เขามีอารมณ์
หรือ บางทีมันก็ไม่ได้จะประหลาดอะไร
ทั้งหมดทั้งมวล เมื่อนำทุกอย่างมาพิจารณารวมกันก็สรุปได้ว่า แจบอม ฮอท และแจ๊คสันก็เห็นด้วยด้วย
เขายังได้ยินเสียงแจบอมหอบหายใจ
"นายต้องการให้ฉันพูดมันจริงๆเหรอ?" แจบอมถามจินยองที่กำลังเล่นกับหัวนมของเขาอยู่
ตกแต่งผิวสีคล้ำของมันด้วยรอยฟันเล็กๆ
จินยองมองแจบอมด้วยรอยยิ้มเสแสร้งแกล้งไร้เดียงสาให้
"ถ้าพี่อยากจะถึง"
จินยองตบก้นของแจบอมอย่างแรงจนตัวของคนพี่พุ่งมาข้างหน้าเป็นผลให้มือของจินยองกดเข้าเนื้อท่อนเอ็นของแจบอมลึกขึ้นจนเจ็บ
จินยองต้องการจะจับสะโพกของแจบอมมาบดขยี้ อัดกระแทกให้จงหนัก
แต่เขาก็ไม่ทำ การทำให้แจบอมสารภาพออกมามันทำให้เขาสาแก่ใจมากว่า
แจบอมกัดฟันคำรามในคอ เขาเกลียดนักเวลาที่จินยองทำกับเขาแบบนี้
ชอบหยุดตอนที่เขากำลังจะถึงสวรรค์แล้วปล่อยให้เขาค้าง
เพราะความพอใจส่วนตัว
จินยองดูเหมือนจะไม่ยอมอ่อนข้อให้
เขาใช้ลิ้นโลมเลียที่หูด้านนอกของแจบอม
แจบอมรู้สึกขนลุก แต่เหนือเหตุผลใดทั้งหมดทั้งมวล แจบอมทนไม่ไหวแล้ว
เขาต้องการจะปลอดปล่อยไปให้ถึงจุดสุดยอดที่สุดแล้ว
ช่างโคตรพ่อโคตรแม่มันแล้ว
เขาเลิกประชดขัดขืน
แจบอมเอนตัวเข้าไปใกล้จินยอง ที่แกล้งทำเป็นเซอไพรซ์กับท่าทางโอนอ่อนของเขาอยู่ได้ครึ่งวิ
ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากจะถูกแย้มยิ้มออกมาดังเช่นเคย
"ในที่สุดพี่ก็คิดคำตอบออกแล้วสินะ?"
"ใช่.."
"วิเศษไปเลย
งั้นบอกผม...พี่ต้องการถึงจุดสุดยอดแล้วใช่ไหม?"
"ใช่"
"ทำไมหล่ะ?"
แจบอมบดริมฝีปากบางของตนเองเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มของจินยอง
ทำให้จินยองลดการป้องกันตังเองได้เป็นครั้งแรกของวัน
แต่จินยองก็ไม่ได้เซอไพรซ์นานกว่านั้น เขาพยายามจะกลับไปคุมเกมแต่แจบอมไม่ยอม หลังจากที่ผลัดกันฟัดจูบแย่งกันเป็นคนคุมสถานการ แจบอมเป็นคนผล่ะจูบออกก่อนที่จินยองจะชนะ
และยกยิ้มมุมปากขึ้น
แจบอมเปิดปากขึ้นครึ่งหนึ่งเพื่อรับอากาศ และหอบอย่างหนัก
"เพราะนายทำฉันเปรอะเปื้อนได้อย่างดีมาก จินยอง
...ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย"
แจบอมประจบ
แต่ดวงตาของจินยองก็มีประกายดำมืดอยู่วูบหนึ่งเขารู้ทันแจบอมหรอกน่า
แจ๊คสันอ๊าปากค้าง "เมื่อกี้สองคนนั่นมันพูดอะไรกันนะ?"
พระเจ้า ยังมีอะไรที่เขาไม่รู้เกี่ยวกับเมมเบอร์ของเขาอีกไหม?
อย่างเช่น
ยองแจชอบงูมากกกกก
ตู้เสื้อผ้าของแบมแบมเต็มไปด้วยโครงกระดูก
มันออกจะเกินไปหน่อยสำหรับแจ๊คสัน...แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุดใส่ใจสมาชิกที่เหลือ
จินยองกระดกลิ้น
เขาจับสะโพกของแจบอมไว้อย่างแรงจนทิ้งรอยช้ำเอาไว้
"พี่รู้วิธีปลุกอารมณ์ของผมจริงๆด้วย"
จินยองถามแจบอมเบาๆ จนแจ๊คสันไม่ได้ยิน แจบอมมองจินยองอย่างสงสัย
อยู่ๆจินยองก็ลุกขึ้นแล้วอุ้มแจบอมไปด้วย
แจบอมสบถดังแล้วใช้สองขาเกี่ยวเอวจินยองไว้กันตก
"จินยอง มี อะ...อ่าห์.."
เสียงร้องถามของแจบอมเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า
เมื่อท่อนเอ็นของจินยองเข้าไปถูกจุดกระสันของแจบอมอย่างจัง
จากท่านี้ จินยองสามารถเข้าไปในตัวแจบอมได้ลึกมากขึ้น
จินยองดึงแท่งเอ็นของตนออกมาจากแจบอมแล้วพาเขาไปนอนบนเคาเตอร์
แจบอมหันหลังให้จินยองโดยมีร่างกายส่วนบนช่วงหน้าอก เท้าแขนบนเคาเตอร์
จินยองตบไปที่บั้นท้ายอวบ แก้มก้นขาวแน่น จนแจบอมเปล่งเสียงคำรามออกมา
จินยองกระชากผมแจบอมมาด้านหลังอย่างแรงจนแจบอมต้องยกหัวเคลื่อนตามมา
ทำให้หลังขาวเนียนแน่นต้องแอ่นโค้งอีกครั้ง
"อ๊า!" แจบอมร้องออกมากับการกระทำของจินยองอย่างไม่ได้ให้ตั้งตัว จินยองใช้ลำตัวแนบชิดแล้วเข้ามาพิงไหล่แจบอม
เอาหน้าหล่อเหลาเข้าไปแนบ
"อย่าโทษผม ถ้าพรุ่งนี้พี่เดินเองไม่ไหว พี่เป็นฝ่ายร้องขอผมเองนะ, ที่รัก"
แจบอมขนลุก สะท้านอีกครั้งตอนที่จินยองมาหาใจรดกกหู
จินยองยัดแท่งเอ็นปูดโปนของเขาใส่รูของแจบอมทีเดียวจนสุดโดยไม่ได้บอกกล่าวก่อน
เขากระแทกมันลึกเข้าไปจนกระทบจุดกระสันของแจบอมในครั้งแรก
แจบอมร้องออกมาอย่างโหยหวน กระตุกไปข้างหน้าจากแรงกระแทกอย่างฉับพลัน
แต่จินยองไม่ยอมให้แจบอมไปไหน
รั้งแจบอมไว้ด้วยสะโพกของตัวเอง
เขาซอยเข้าออกในตัวแจบอมด้วยกามรมณ์ที่โหมขึ้นมาใหม่ แจบอมได้แต่เกาะเคาเตอร์ไว้แล้วพยายามจะทรงตัว
แต่แน่นอนว่าจินยองกำลังมีรู้สึกรื่นรมย์มาก
มีความสุขจากการที่แจบอมทั้งต่อต้าน ทั้งครวญคราง
เสียงร้องสะอื้นตามจังหวะกระแทกของลีดเดอร์ช่างปลุกอารมณ์ดิบของเขาได้เป็นอย่างดี และยิ่งเขาเพิ่มแรงอัดบดขยี้ กระแทกกระทั้น
ตะบี้ตะบันเข้าไปเท่าไหร่ เสียงที่ตอบกลับมาก็ยิ่งดูทรมาน ราวจะขาดใจ ดังขึ้น
ดังขึ้นไปใหญ่เท่านั้น
เมื่อจินยองทำแบบนั้นแจบอมกลับตอบสนองด้วยการเด้งเอวสวนกลับ พยายามเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นๆตามจินยอง
แจบอมอ้าปากกว้างขึ้นเพื่อรับเอาอากาศเข้าไปให้ทัน
จังหวะหายใจที่ตัวเองต้องสะอื้นไปด้วย ครางไปด้วย ดังขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งนานเข้าจังหวะซอยเอ็นของจริงยองเริ่มไม่เป็นจังหวะอย่างตอนแรกแล้ว
แจ๊คสันมองสะโพกสอบของจินยองที่เริ่มกระตุกเป็นจังหวะ
เขาได้ยินเสียงแจบอมครางว่า "จิน..ยอง..พี่ใกล้จะถึงแล้ว"
แจ๊คสันคิดว่าเขาคงไม่เหลือเลือดไปเลี้ยงสมองแล้วตอนนี้
เพราะว่ามันคงไปกองที่ส่วนล่างของเขาหมด ไอ้นั่นของเขามันแข็งโคตรๆแล้ว
เขายกมือขึ้นแล้วล้วงเข้าไปกางเกงผ้าฝ้ายขาสั้น เขาไร้ซึ่งการยับยั้งชั่งใจอีกต่อไปแล้ว
แจ๊คสันถอดกางเกงออกแล้วชักรูดท่อนเอ็นของตัวเอง
เขากลืนน้ำลายหนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงจินยองคำราม
แมร่ง, โคตรปลุกอารมณ์
จินยองพลิกร่างของแจบอมขึ้น
ทำให้ใบหน้าของแจบอมอยู่ในระดับพอดีที่จะรับจูบอย่างหนักหน่วงจากเขา
แจบอมเปิดริมฝีปากยอมให้จินยองเข้ามาสำรวจภายในจนถ้วนทั่วด้วยลิ้นนุ่ม
โดยที่เขาก็ทำแบบเดียวกันกับคนน้อง
จินยองบีบหัวนมทั้งสองข้างทำให้แจบอมครางด้วยอีกปากของเขา (
รูของเขารัดแน่นขึ้น)
แจบอมรู้สึกว่าจินยองซอยเร็วขึ้นและตื้นขึ้น ไม่ลึกอย่างตอนแรก
จินยองคงใกล้แล้ว
แจบอมเลยผละจากการจูบและมองไปที่คนน้อง จินยองกำลังหอบหนักพอๆกับเขา
ช่วงเวลาแบบนี้เท่านั้นแหละที่แจบอมจะสามารถชื่นชมคุณลักษณะ สง่างาม
และเฉียบคมของเขา เมื่อแจบอมถูกกระแทกอีกครั้ง ..ดวงตาเฉี่ยวของจินยอง
ริมฝีปากเต็มตึงของจินยอง สันจมูกโด่ง และขอบคิ้วโก่งของจินยอง ดูราวกับไม่มีอยู่จริงสำหรับแจบอม เขาใช้แขนโอบรอบคอของคนน้อง
"เสร็จ ข้างในนะ" คนพี่พูดในขณะที่จ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของคนน้อง
เขาเห็นรูม่านตาของจินยองขยายตอบรับคำขอนั้น
จินยองถอนแท่งเอ็นออกมาจนสุดถึงส่วนปลายอย่างรวดเร็วแล้วกระแทกกลับจนสุดลำในครั้งเดียว
ทำให้แจบอม ครางกระเส่าดังขึ้น จินยองจวนเจียนจะถึงจุดสุดยอดแล้ว
กระแทกต่อเน้นๆอีกไม่กี่ครั้ง จินยองก็แตกข้างในแจบอม
แจบอมกระตุกเพราะรู้สึกถึงของเหลวข้นหนืดกำลังถูก ปล่อยออกมาภายในตัว
หลังจากที่จินยองถอนแท่งเอ็นออกมา เขาเห็นว่าแจบอมยังไม่เสร็จเลย
จินยองเลยดึงร่างของคนพี่เข้ามาใกล้แล้วประครองให้ยืนขึ้น
แจบอมหงายหลัง
ใช้ข้อศอกพิงเคาเตอร์เพราะขาของเขาไม่มีแรงจะยืนต่อแล้ว
จินยองคุกเข่าแล้วอมแท่งเอ็นของแจบอมเข้าไปในปาก
แจบอมอ้าปากกว้างทันทีที่โพรงปากชื้นแฉะของจินยองโอบรอบตัวตนของเขาไว้
อุณหภูมิที่เปลี่ยนอย่างกระทันหันนั้นมากพอที่จะทำให้เขาเสร็จสม
...แต่ ถ้าเขาเสร็จด้วยการใช้ปากน้อยกว่า 5 วินาทีแบบนี้
คงถูกล้อไปจนตายเหอะ..
เขาไม่ต้องการให้อีโก้ของจินยองมีมากไปกว่าที่จินยองกำลังมีอยู่อีกแล้ว
แจบอมตัดสินใจจะทนให้ได้นานกว่านี้
หรือพยายาม, อย่างน้อยหน่ะ
แต่จินยองหน่ะ อมเข้าไปลึกมาก
และจินยองก็เก็บฟันได้ดีมากด้วย
พอจินยองอมเลยสามารถอมเอ็นของเขาเข้าไปได้ทั้งหมด ไล้ บิดลิ้น
เสียรอบเอ็นของเขาอย่างชำนิชำนาญ แจบอมโยนความคิดในตอนแรกทิ้งไปเลย.. เชี้ยเอ้ย,
นี่มันดีโคตรๆ
เขาจำเป็นต้องถึงจุดสุดยอดแล้ว
แจบอมร้องออกมาแล้วแตกใส่ปากของจินยอง
จินยองสะอึกนิดหน่อยแต่ไม่ได้เอาแท่งเอ็นของแจบอมออกทันที จินยองกลืนน้ำรักสีขาวของแจบอมจนหมด
เขาเอาปากออกจากแท่งเนื้อของแจบอมเมื่อมันอ่อนตัวลง
และก็ยังมีเสียงจ๊วบจั๊บตามมา แล้วยืนขึ้น
เขามองไปยังแจบอมที่หอบตัวโยน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาปรอยปรือแทบจะปิด ริมฝีปากแดงบวมเจ่อ
จากการทำรัก ร่างกายขาวเนียนที่เต็มไปด้วยรอยกัดเล็กๆ เต็มไปหมด
(แต่บางรอยก็ไม่เล็ก). จินยองสำรวจสายตาไปจนทั่ว ..โคตรน่าเอาชิบหายเลยโว้ยยยย
หัวใจของจินยองเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาหลงรักสิ่งที่แจบอมเป็น
โดยเฉพาะแจบอมที่มีสภาพแบบนี้หลังจากการมีเซ็กส์
เขาอยากจะซ่อนแจบอมไว้กับตัวเองทั้งวัน
แมร่งเอ้ย
แจบอมมองจินยองที่กำลังลุกออกไปอย่างสับสน
แจบอมกำลังจะลุกขึ้นจากเคาเตอร์แต่จินยองก็มาผลักเขากลับไป
แล้วก็จูบเขา เป็นจูบที่บริสุทธิ์สวยงามที่สุด
ซึ่งไม่เหมือนจินยองอย่างทุกทีเลย เขาได้รู้จักจินยองมากขึ้น
...ปรกติจินยองหน่ะ ฮอท และใจดีนะ
หลังจากที่พวกเขาใส่กางเกงกันแล้ว
จินยองพักศีรษะของตัวเองเข้ากับซอกคอของแจบอม
"แจบอมมี่...."
เขาได้ยิงจินยองกระซิบ
"มีอะไร?"
แจบอมถามทั้งที่ยังหลับตา
"พี่สวยมาก"
จินยองหายใจรดต้นคอเขา
"แล้ว?"
"ผมแข็งอีกแล้วอ่ะ"
แจบอมคำรามเซ็งๆ
"เราต้องทำงานกันนะพรุ่งนี้"
จินยองโยกหัวแล้วทำหน้าเบะ
"ผมจะทำเร็วๆ"
"ไม่"
"น๊าาาา ผมจะร้องคอรัสให้ทั้งเดือนเลย"
แจบอมลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง "ทั้งหมดเลยนะ"
จินยองพยักหน้า "ทั้งหมดเลย"
แจบอมถอนหายใจอย่างยอมแพ้กับรอยยิ้มที่จินยองส่งมาให้
"ก็ได้ ...แต่ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันคงจะเดินไม่ไหวแล้วนะ"
แจบอมขาพับขาอ่อน ทรุดลงไปกับพื้น แถมกระตุกไปทั้งช่วงล่าง
จินยองเข้าไปอุ้มแจบอมขึ้นมาในอ้อมแขนด้วยท่าเจ้าสาวโดยไม่ได้บอกกล่าว แจบอมไม่ชินกับท่านี้แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไร
จินยองอุ้มแจบอมเดินไปทางประตูได้ไม่กี่ก้าว
เขามองไปที่แจบอม "น้ำพี่หยดใส่ผม"
แจบอมกรอกตามองจินยองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"อย่าบอกนะว่านี่เป็นความผิดของฉัน นายแตกใส่ฉันสองรอบ
โดยที่ไม่ใส่ถุงยาง เพียงเพราะฉันบอกว่าฉันสะอาด" เขาโมโห
จินยองยักไหล่ "เราคงให้น้ำของพี่หยดทั่วในครัวนี่ไม่ได้
ดังนั้น..."
จินยองล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
แจบอมเบิกตากว้าง และไม่ทันที่เขาจะประท้วง จินยองยัด
ปลั๊กสีดำเล็กๆเข้ามาที่ก้นของเขา
มันมีคอเล็กๆที่หัวบานใหญ่ขึ้นได้เมื่อใส่เข้าไป มันกั้นการหยดของน้ำรักที่ค้างอยู่ในตัวของแจบอมได้สำเร็จ
แจบอมอ้าปากค้าง "อย่าทำแบบนี้โดยที่ไม่ถามฉันสักคำนะเจ้าบ้า"
เขาโวยวาย, เฮงซวยเอ้ย. จินยองยิ้มอย่างไร้เดียงสา
"ถ้าพี่ไม่เห็นด้วย
งั้นเราต้องมาทำความสะอาดห้องครัวพรุ่งนี้เช้าก่อนคนอื่นตื่นนะ ซึ่งมันก็หมายความว่าเราจะไม่มีเวลาจู๋จี๋กันตอนเช้าเหมือนที่เคยทำนะ"
พูดจบ
พร้อมกับยิ้ม
แจบอมมองบน
ก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องอย่างว่าหรอก เขาพบว่าแทนที่จะโมโหกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทำไมจินยองยิ่งดูยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่กันหล่ะ
"นายพกเจ้า butt plug ไปไหนมาไหนตลอดเลยเหรอ หื่นชะมัด"
"ว่าผมหื่น แล้วใครกันนะที่ชอบมีเซ็กส์ในที่สาธารณะหล่ะครับ"
"อ้าว คิดจะทำให้ฉันอับอายเหรอ
อย่างกับว่านายดีกว่าฉันงั้นแหละ"
"แล้วไม่เพราะแบบนี้เหรอ พี่ถึงรักผม"
"ฉันเริ่มจะคิดว่าฉันคงต้องเลือกช้อยส์ใหม่ที่ไม่ใช่นายเสียแล้วหล่ะ"
บางทีแจ๊คสันก็ไม่ได้อยากจะได้ยินเสียงหยอกล้อของสองคนนั่นหรอกนะ
แต่มันเหมือนกับว่าถ้าเขาเข้าไปขัดขวางโมเม้นของสองคนนั้นตั้งแต่แรกจะทำให้เขาทำตัวไม่ถูก
และแน่นอน ดูสองคนนั่นมีอะไรกัน
มันกระตุ้นอารมณ์แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี
อย่างน้อยในสมองของแจ๊คสันก็คิดได้ว่า มันเหมือนเวลาคุณดูหนังโป๊ะแล้วอยู่ๆนักแสดงก็เป็นแฟนกัน
หวานแหว๋วใส่กัน แล้วคุณก็เป็นแค่คนดูที่ดิ้นอยู่บนเก้าอี้
ฟังพวกเขาพร่ำคำรักแก่กัน
แจ๊คสันลุกออกจากประตู แล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำ (โชคดีที่มันอยู่ใกล้)
ด้วยความเร็วแล้วฝีเท้าเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขารู้สึกขอบคุณใครก็ตามที่ทำให้พื้นบ้านไม่ลั่นจนเกิดเสียงตอนเขาวิ่งออกมา
เขามองไปยังแท่งเนื้อของตัวเองที่ยังตั้งเด่นเป็นสง่าเกือบจะชนกับซิกแพคที่ท้อง
เขาล๊อกประตูแล้วเริ่มช่วยตัวเอง
เขาเริ่มจินตนาการถึงภาพที่เพิ่งเห็น
จินยอง ดุดัน เรืองรอง ดังนักล่า...แจบอม เปล่งประกายเจิดจ้า อยู่บนเคาเตอร์ทำอาหาร...แล้วเสียงนั่น..พระเจ้า เสียงครางของเขา
แจ๊คสันจินตนาการว่าถ้าเพียงแต่เขาอยู่ที่นั่นด้วย..ถ้าเขาเป็นคนที่อยู่บนร่างของแจบอม..ทำให้แจบอมส่งเสียงลามก
เท่านั้นแหละ เขาก็แตกคามือตัวเอง
เขาล้างมือ แล้วตรงกลับไปยังห้องนอน นั่งลงบนเตียงหลังจากขโมยน้ำดื่มของยองแจมาได้อย่างที่ตั้งใจไว้แล้ว
เพื่อนของเรา เอ่อ...เอากัน
เขาคิดไว้แล้วเชียวว่าสองคนนี้มันใกล้ชิดกันมาก..แต่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดแบบนั้น.
ถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอน
.
.
.
อ๊า!! แจ๊คสันตะโกนออกมาอย่างดัง
เขามองดูนาฬิกาแล้วพบว่านี่มัน สิบโมงครึ่ง
ยังไม่สาย แต่ความกระหายพุงเข้ามาอย่างหนัก
ส่ายศีรษะไล่ความคิดทั้งหลายออกไป เมมเบอร์ของเขาคงยังหลับอยู่ เขาคงไม่มีทางมองหน้าสองคนนั่นได้เหมือนเดิมอีกแล้ว
เมื่อแจ๊คสันตื่นมาอีกครั้ง พบว่านี่มันเกือบจะบ่ายโมง
เขารีบลุกขึ้นมาจากเตียงแล้ววิ่งออกไปจากห้อง มาร์คออกไปแล้ว
บ้าชมัด ทำไมไม่มีใครปลุกเขาเลย?
เขาเกือบจะขว้างเก้าอี้แล้วถ้าไม่เห็นจินยองยืนอยู่หลังเคาเตอร์พร้อมกับฟองน้ำในมือ
จินยองมองมาแล้วยิ้มให้
"เฮ้ ผู้จัดการโทรมาว่า
การถ่ายทำวันนี้ถูกยกเลิก เพราะฝนตกหรือไงนี่แหละ ดังนั้นวันนี้เป็นวันพัก"
เขาพูดไปด้วยโน้มตัวเช็ดเคาเตอร์ไปด้วย
แจ๊กสันอ้าปากพะงาบพะงาบราวกับปลาทอง
เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
พยายามจะไม่ทำตัวงี่เง่าออกไปเลยถามอะไรพื้นๆอย่าง..
."แล้วคนอื่นๆไปไหนกันเหรอ?"
"อ่า..ยูคยอมกับ แบมแบมไปช๊อบปิ้ง แล้วฉันคิดว่า
ยองแจไปซื้ออาหารกับมาร์ค เพราะตอนนี้ยังไม่มีอะไรกินกันตอนกลางวันเลย"
จินยองตอบพร้อมกับโยนฟองน้ำใส่ที่ล้างจาน
แจ๊คสันอ้าปากค้าง
เขาอยากแน่ใจว่าเรื่องเมื่อวานมัน..เอ่อ..เกิดขึ้นจริงๆ
".ละ..แล้ว แจบอม?" เขาไม่สามารถห้ามไม่ให้เสียงของตัวเองสั่นได้
"อ่า พี่แจบอมยังหลับอยู่เขาปวดหัวหน่ะ
เมื่อวานคงนอนดึก"
นั่นไง เรื่องจริงสินะ
"อือ..โอเค ฉันรู้ละ, พี่เขาคงซ้อมหนักมาก"
จินยองค่อยๆยกยิ้มด้วยริมฝีปาก
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้...."
เขาเดินผ่านแจ๊คสัน และหยุดตรงกรอบประตูห้องครัว
"เฮ้, แจ๊คสัน"
เขาได้ยินเสียงจินยองเรียก น้ำเสียงนุ่ม หนักแน่น แต่ แฝงไปด้วยความชั่วร้าย
มันทำให้แจ๊คสันเหงื่อตก
(โอเค แจ๊คสัน นายทำได้ นายไม่เห็นอะไรเลยใช่ม๊า ไม่ ไม่เห็นอะไรเลยยย
จริงๆ)
เขาหันไปหาจินยองพร้อมกับยิ้มตามแบบฉบับของตัวเอง
"ว่าไง?"
"มันคงกระอักกระอ่วนที่จะยืนอยู่หน้าประตูครัวใช่ไหม?"
แจ๊คสันกระพริบตา "อะ..อะไรนะ!?"
จินยองกดมุมปากยิ้มให้ ริมฝีปากงี้โค้ง
พร้อมริ้วหนวดแมวใต้ดวงตาพราวระยับ เขายักไหล่แล้วจ้องไปยังแจ๊คสัน
"ที่ฉันจะบอกก็คือ.. ถ้านายอยากมีส่วนร่วม, นายก็แค่ขอ
เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?
จินยองบอกแล้วทำเป็นถอนหายใจเดินออกไป
ทิ้งแจ๊คสันที่พูดอะไรไม่ออกไว้ตรงนั้น.
